Ορισμένες σκέψεις για την (επανα) διαπραγμάτευση

Για άλλη μια φορά οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα και του ευρωπαίους εταίρους βρίσκονται σε οριακό σημείο. Aπό δώ και πέρα τα πάντα μπορούν να συμβούν. Αυτό όμως που ξεχωρίζει  τις νέες διαπραγματεύσεις από τις προηγούμενες είναι μια εμφανής πλέον τάση των μελών της τρόικα και ιδιαίτερα του ΔΝΤ να αποστασιοποιηθούν από το ελληνικό πρόβλημα. Η ελληνική κυβέρνηση κάνει μια προσπάθεια για την επίτευξη ενός ηρωικού σεναρίου. Να κερδίσει το χαμένο έδαφος της πολύμηνης απραξίας αλλά και να δημιουργήσει ένα αναπτυξιακό όραμα έστω για το 2014. Δυστυχώς όμως σε πολλές περιπτώσεις το πρόβλημα της αντιμετώπισης της κρίσης ξεπερνάει τα ελληνικά σύνορα. Δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει ποιοι είναι οι στόχοι της ευρωζώνης. Τα τελευταία δύο χρόνια εκτός από αξιολογήσεις, περιγραφή της κατάστασης  και δηλώσεις πίστης στο ευρωπαικό όραμα δεν έχουμε δεί κάτι διαφορετικό. Οι αμφίσημες δηλώσεις των γερμανών αξιωματούχων έρχονται να περιπλέξουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Σήμερα 4-5 μήνες μετά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους αντιλαμβανόμαστε ότι υπήρξε μια συστηματική συγκάλυψη της ζοφερής πραγματικότητας. Η δανειακή σύμβαση συνοδεύτηκε από έναν οδικό χάρτη για την ελληνική οικονομία που απέχει παρασάγγας απ’ οποιαδήποτε πραγματικότητα. Η Ε.Ε. με την εν λόγω αναδιάρθρωση κατάφερε να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω από τις ευρωπαικές τράπεζες, άφησε ημιθανή τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και το τραπεζικό σύστημα και τέλος λίγες εβδομάδες μετά την αναδιάρθρωση οι αναλυτές εκφράζουν την δυσπιστία τους για την δυνατότητα εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους. Την εξέλιξη αυτή  μόνο σενάρια επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσαν να τα περιγράψουν. Σύμφωνα με τα δεδομένα του Μαρτίου του 2012 σήμερα θα ήμασταν λίγους μήνες πρίν την μεγάλη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομία και την ισοσκέλιση του προυπολογισμού. Παράλληλα η εντυπωσιακή αύξηση των εξαγωγών θα μείωνε την ανεργία και σε λίγα μόνο χρόνια η ελληνική οικονομία θα επανέκαμπτε στις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Η πραγματικότητα όμως του φετινού καλοκαιριού είναι τελείως διαφορετική. Και βέβαια αυτή η διαφορά δεν οφείλεται στο γεγονός ότι δεν απελευθερώθηκε το επάγγελμα το κομμωτή ή του ιερομονάχου. Απλά έγινε μια εσκεμμένη συγκάλυψη της πραγματικότητας. Χωρίς να σημαίνει ότι τα παραπάνω πρέπει να χρησιμοποιηθούν σαν άλλοθι για την ελληνική αδράνεια αλλά το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Και μέσα στις διαστάσεις αυτού του προβλήματος πρέπει να γίνει η νέα επαναδιαπραγμάτευση.