Για ένα βιώσιμο PSI

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι οι εξελίξεις στην αναδιάρθρωση του χρέους θα προδιαγράψουν τις προοπτικές της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας για τις επόμενες δεκαετίες. Οι συνέπειες της μείωσης της αξίας των ομολόγων θα εμφανιστούν άμεσα στον προυπολογισμό, στο τραπεζικό και στο ασφαλιστικό σύστημα αλλά στην δυνατότητα της Χώρας να δανείζεται από τις διεθνής κεφαλαιαγορές. Σήμερα το ύψος του ελληνικού χρέους απορροφά πολύτιμους πόρους από τα φορολογικά έσοδα για την εξυπηρέτησή του και στα δυσθεώρητα επίπεδα που βρίσκεται δεν γίνεται λόγος για την δυνατότητα διαχείρισης του από την ελληνική οικονομία ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης. Δεδομένων των προηγούμενων επιχειρημάτων αντιλαμβάνεται κανείς ότι το αποτέλεσμα της συμφωνίας της 26 Οκτωβρίου το PSI-2 πρέπει να καταλήγει σε ένα βιώσιμο σχήμα που μπορεί να εξυπηρετείται από την ελληνική οικονομία θα πείθει τις αγορές και θα έχει υποφερτές επιπτώσεις στο ελληνικό τραπεζικό και ασφαλιστικό σύστημα. Και επειδή το θέμα των ασφαλιστικών ταμείων και των τραπεζών είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και εξαρτάται από πολυάριθμες παραμέτρους ας μείνουμε στο θέμα της βιωσιμότητας του χρέους και της ανεκτικότητας από τις διεθνής κεφαλαιαγορές. Η ανάλυση των προηγούμενων στοιχείων φια τα κρατικά χρέη ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν πρέπει να ξεπερνά το 100. Οποιοδήποτε ποσοστό μεγαλύτερο δημιουργεί μια μεγάλη επιφύλαξη και προβληματισμό και καλλιεργεί επίσης ένα κλίμα αρνητικών υπερ αντιδράσεων των αγορών. Με άλλα λόγια μικρά και καμιά φορά ασήμαντα γεγονότα στην ελληνική οικονομία θα μπορούσαν να εκληφθούν ως καταστροφικά για το ελληνικό χρέος. Στην συνέχεια πρέπει να αναφερθεί ότι οι δυνατότητες του προϋπολογισμού είναι τέτοιε που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τοκοχρεολύσια μεγαλύτερα από 5% του ΑΕΠ. Επομένως η προτεινόμενη αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει να καταλήγει σε ένα τέτοιο σχήμα που τα καταβαλλόμενα χρεολύσια να μην ξεπερνούν τα 10-11 δις ευρώ περίπου. Χρειάζεται να αναφερθεί για μια ακόμα φορά ότι η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι μια χώρα όταν αναδιαρθρώνει το χρέος της μια φορά τότε ακολουθούν και άλλες και σε ορισμένες φορές καταλήγει σε μια ασυντόνιστη χρεοκοπία. Ο λόγος είναι απλός και έχει να κάνει με γεγονός ότι η αναδιάρθρωση του χρέους δεν λαμβάνει υπόψη ορισμένους βασικούς κανόνες αλλά πραγματοποιείται με καθαρά τραπεζικά κριτήρια. Δεδομένης της ευρωπαϊκής συγκυρίας και του προβληματισμού που έχει ξεκινήσει για την θέση της Ελλάδας στην ΟΝΕ θέλω να πιστεύω ότι τα προηγούμενα έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψην.