Την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων θυμίζει η οικονομική πολιτική τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ενώ όλοι κατ ιδίαν συμμερίζονται την άποψη ότι το πρόγραμμα και ο οδικός χάρτης του μνημονίου δεν μπορεί να δώσει λύσεις δημόσια προσπαθούμε να εφεύρουμε μια αιτιολογική βάση η οποία και αποτελεί μνημείο ανακολουθιών.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την οικονομική πολιτική η οποία έχει σαν μοναδικό στόχο την ωραιοποίηση των μνημονίων και την ρεαλιστική τεκμηρίωση μιας επιπόλαιης αισιοδοξίας η οποία όμως διαψεύδεται μετά από δύο βδομάδες. Το χειρότερο απ όλα είναι ότι αυτή η διάψευση χρησιμοποιείται σαν άλλοθι από τις δυνάμεις της συντήρησης που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και πολύ απλά να επιστρέψουμε στην ηρωική δεκαετία του ’80.
Παράδειγμα: Στον προϋπολογισμό του 2013 προβλέπεται ότι η ύφεση θα κυμανθεί στο -3,5%. Είναι τουλάχιστον φαιδρή αυτή η πρόβλεψη απεικονίζοντας δύο πράγματα. Ή οι συντάκτες του προϋπολογισμού δεν γνωρίζουν οικονομικά ή δεν γνωρίζουν καθόλου αγγλικά έτσι ώστε να διαβάσουν μια από τις πολλές ξενόγλωσσες εφημερίδες οι οποίες γελούν με αυτές τις προβλέψεις ή τέλος δεν ζούν στην Ελλάδα αλλά στην Μαδαγασκάρη. Και αυτό διότι η πρόβλεψη για την μεταβολή του ΑΕΠ είναι σημαντικότατη στον προϋπολογισμό. Σύμφωνα με αυτή θα υπολογιστούν τα φορολογικά έσοδα και άλλες πολλές μεταβλητές. Η συνεχής όμως προσπάθεια να ψάχνουμε την οποιαδήποτε αιτιολογική βάση προκειμένου να δικαιολογήσουμε τις προβλέψεις του μνημονίου οδηγεί κάποια στιγμή στην γελιοποίηση. Ας σκεφτεί κανείς ότι μόνο τα μέτρα των 11,5 δις θα επιφέρουν ύφεση 3%. Αντί λοιπόν στο επόμενο eurogroup να πάμε και να υποστηρίζουμε λαγούς με πετραχήλια νομίζω ότι είναι καλύτερα να ισχυριστούμε τεκμηριωμένα ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Και όταν λέμε δεν βγαίνει δεν εννοούμε το 2020 αλλά τον επόμενο μήνα. Να ισχυριστούμε αυτά τα οποία λέει στο σύνολο της η επιστημονική οικονομική κοινότητα Δεν επιτρέπεται για άλλη μια φορά να αυτοδιαψευστούμε στα μάτια του γερμανού και του ολλανδού πολίτη. Να τάξουμε πράγματα τα οποία εξ αντικειμένου δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε. Μπορούμε να συνεργαστούμε με τους ευρωπαίους εταίρους πάνω σε μια ρεαλιστική βάση διότι μέχρι τώρα συζητούσαμε πώς θα κερδίσουμε χρόνο. Και ενώ ο χρόνος είναι προς όφελος αυτών για μας η όποια καθυστέρηση θα είναι μοιραία.
Αυτή ήταν άλλωστε και η συνταγή της κυβέρνησης Παπανδρέου η οποία έπρεπε να αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με ενδιαφέρει η άποψή σας