Η Έκθεση του ΔΝΤ

Εκεί που πιστεύαμε ότι κάτι άλλαζε, ότι έχει σταματήσει η συζήτηση για την θέση της Ελλάδας στην ΟΝΕ  και για την δυνατότητα της χώρας  να εξυπηρετεί τα δάνεια ήρθε η πολυπόθητη έκθεση του ΔΝΤ. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι θα χρειαστούν και άλλα μέτρα. Κάνει λόγο για πρόσθετα, μη προσδιορισμένα μέτρα, €3,9 δισ. αλλά και χρηματοδοτικό "κενό" €9,6 δισ.  όταν πριν λίγες μέρες μας διαβεβαίωναν  επίσημα χείλη ότι τα μέτρα που ψηφίστηκαν θα είναι τα τελευταία. Μας λέει ότι το πρόγραμμα πρέπει  να συνεχίσει να έχει χαρακτηριστικά δημοσιονομικής σταθεροποίησης όταν όλοι πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ανάπτυξη, προβλέπει ότι υπάρχει ένας μεγάλος πολιτικός κίνδυνος όταν πλέον η Κυβέρνηση είναι αρκετά σταθερή και επιπλέον το Ταμείο ζητά στοχευμένες απολύσεις γνωρίζοντας ότι αυτό αποτελεί χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο της τριμερής κυβέρνησης. Σύμφωνα με το Διεθνή οργανισμό ενώ ως το 2014 οι χρηματοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας είναι καλυμμένες για το 2015 και για το 2016 υπάρχει ένα χρηματοδοτικό κενό 7,1 δις και 2,5 δις. Μέχρι πριν λίγες μέρες μας διαβεβαίωνε ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες είναι καλυμμένες μέχρι το 2020.

Με αυτό τον τρόπο δείχνει ότι θέλει να διατηρήσει το αποκλειστικό προνόμιο της οριοθέτησης μεταξύ χάους και ισορροπίας. Παλινδρομεί μεταξύ της σταθερότητας και του χάους  έτσι πριν κάθε αναδιάρθρωση του χρέους μας διαβεβαιώνει ότι αμέσως μετά θα επανέλθει η σταθερότητα. Το επόμενο χρονικό διάστημα και ενώ περιμένουμε την ανάπτυξη και τις ξένες άμεσες επενδύσεις έρχεται η εκτίμηση του χρηματοδοτικού κενού.  

Επομένως το συστιμικό ρίσκο της  Χώρας συνεχίζει να είναι μεγάλο. Επομένως  η συζήτηση για την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ δεν τελείωσε. 

Το λογικό ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί τώρα; Γιατί τώρα πρέπει να ξαναρχίσουμε την συζήτηση για την σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κυβέρνησης; Ακόμα και όταν το χρηματοδοτικό κενό προσδιορίζεται το 2015 και το 2016 γιατί θα πρέπει να ανησυχούμε από τώρα; Άλλωστε πολλά απ’αυτά τα επιχειρήματα περί χρηματοδοτικών κενών ορισμένοι τα λέγαμε πριν την αναδιάρθρωση του χρέους και συστήναμε κινήσεις πιο ουσιαστικές. Το σιγοψιθυρίζουμε αλλά δεν μπορούσαμε να το δημοσιοποιήσουμε ότι όλα όσα που γίνονταν ήταν μπαλώματα. Τότε όμως η οποιαδήποτε διαφοροποίηση ήταν καταδικαστέα και μεταφραζόταν ταυτόχρονα σε προτροπή για την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την επαναφορά της δραχμής.  Πολλές φορές (τουλάχιστον τρείς) τα τελευταία τρία χρόνια πιστέψαμε ότι τελειώσαμε με το χρέος αλλά αμέσως μετά   ξαναρχίζαμε. Φαίνεται ότι η διαδικασία παλινδρόμησης μεταξύ χάους και ισορροπίας δεν έχει τελειώσει.