Μετά το λάθος τί;

 

Ωραία. Το ΔΝΤ αναγνώρισε το λάθος σχετικά με τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή στην ελληνική οικονομία. Επίσης αναγνώρισε ότι αστόχησε στις προβλέψεις του για την πορεία της ύφεσης, της ανεργίας και του ανοίγματος των διεθνών κεφαλαιαγορών. Το ερώτημα είναι: και μετά; Τι έγινε;

Οι παραδοχές αυτές αν δεν συνοδεύονται με ουσιαστικές μεταβολές στην εφαρμοζόμενη πολιτική φοβάμαι ότι ρίχνουν νερό στον μύλο του λαϊκισμού και του κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Χωρίς ίχνος υπερβολής νομίζω ότι η διαχείριση των λαθών στην εφαρμογή του σταθεροποιητικού προγράμματος τα τελευταία τρία χρόνια έχουν κάνει μια ανήκεστη ζημιά στην εκσυγχρονιστική πορεία της ελληνικής κοινωνίας.  Το αποτέλεσμα θα είναι να περιμένουμε να αποσυρθεί το ΔΝΤ από την Ελλάδα για να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και να προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε στην δεκαετία του 1980.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που εμποδίζει την αναγκαία αλλαγή πολιτικής όταν αποδεικνύεται ότι κάτι πάει στραβά. Τόσο στην Πορτογαλία όσο και στην Ιρλανδία τα προγράμματα σταθεροποίησης δεν αντιμετωπίστηκαν ως ιερές βέδδες και κατά την εφαρμογή τους άλλαζαν προσανατολισμό. Για παράδειγμα δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάτοχος νόμπελ οικονομικών προκειμένου να προβλέψει ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δεν πρόκειται να εισπράξει τα 3,7 δις ευρώ το 2013 από τους φόρους στα ακίνητα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια εμμονή λάθους που μόνο πλέον με ψυχιατρικούς όρους μπορεί να ερμηνευτεί.   

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να διαπραγματευτείς εκπροσωπώντας μια χώρα που οφείλει σχεδόν δύο φορές το ΑΕΠ της. Η οικονομική πραγματικότητα όμως επιβάλλει τους δικούς της κανόνες όπου μακροχρόνια ξεπερνούν την ισορροπία δυνάμεων. Οι αριθμοί σε λίγο καιρό θα είναι αμείλικτοι και θα συμπαρασύρουν κάθε έννοια λογικής.  Γι αυτό η επιτυχία του ελληνικού προγράμματος και η έγκαιρη διόρθωσή του είναι κάτι που θα ωφελήσει τους δανειστές, τους δανειζόμενους, την ΕΕ και το ΔΝΤ.