To Τέλος της Περιόδου των Μειωμένων Προσδοκιών.

 

Το τέλος της περιόδου των μειωμένων προσδοκιών συνοδεύεται από μια μεγάλη απογοήτευση για αυτά που μας είπαν ή θεωρούσαμε εμείς ότι εννοούσαν και δεν έγιναν ποτέ. Αυτή η απογοήτευση έχει γίνει θυμός και αντιευρωπαϊσμός. Δεν νομίζω ότι υπάρχει διαφωνία ότι είναι αξιοσημείωτη η υπομονή και η ανθεκτικότητα που έδειξε ο ελληνικός λαός στο μνημόνιο και στην δημοσιονομική σταθεροποίηση. Η ένταση και το ύψος της σταθεροποίησης δεν έχει προηγούμενο σε οποιαδήποτε προηγμένη χώρα. Δεν χρειάζεται να γίνει αναφορά στα δεινά των τελευταίων τριών ετών αυτό όμως που χρειάζεται είναι η διαπίστωση ότι τα όρια των κοινωνικών αντοχών είναι πεπερασμένα. Ο μεγάλος κίνδυνος των επομένων μηνών είναι η συνολική κοινωνική κόπωση που θα οδηγήσει σε ένα τραγικό φινάλε και σε πολιτικές επιλογές απελπισίας.

Αν διακόψουμε τώρα τις διαπραγματεύσεις τι όφελος θα έχουμε;  Είναι γεγονός ότι η τρόικα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει τις διαπραγματεύσεις για πολλούς λόγους. Ισως να θέλει να τις οδηγήσει και σε αδιέξοδο προκειμένου τελικά τις λανθασμένες επιλογές του ελληνικού προγράμματος να μην τις χρεωθεί το ΔΝΤ ή η ΕΕ αλλά να οφείλονται στην   αδυναμία της Ελληνικής Κυβέρνησης να ανοίξει το επάγγελμα των ιεροψαλτών. Όπως και να έχει σε αυτό το στάδιο των διαπραγματεύσεων, πριν την έξοδο στις αγορές (αν ποτέ γίνει) και πριν την αναδιάρθρωση του χρέους (που θα γίνει) πρέπει να έχουμε στρατηγικές συμμαχίες. Το γεγονός ότι ηθελημένα αγνοούσαμε  αυτό που οι περισσότεροι ψέλλιζαν ότι δηλαδή το ‘….το πρόγραμμα δεν βγαίνει΄ και ότι δεν υπάρχει καμμία ρεαλιστική λύση για το χρέος δεν σημαίνει  ότι θα βελτίωνε τα πράγματα.