H Τελευταία Ευκαιρία

Έξι χρόνια μνημονίων, σταθεροποιητικών προγραμμάτων, μεταρρυθμίσεων εκσυγχρονισμών κ.λ.π. κ.λ.π. είναι πολλά. Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη χώρα εκτός από την Αργεντινή που έχει βρεθεί σε ανάλογη φάση για περισσότερο από τέσσερα χρόνια. Μετά από έξι χρόνια ξαναβρισκόμαστε μπροστά από ένα νέο πλαίσιο ελπίδων, αισιοδοξίας, και τέλους. Ποσοτική χαλάρωση, σχέδιο Γιούνκερ, ΣΕΣ, ρευστότητα σε τράπεζες, επενδύσεις και στο βάθος αναδιάρθρωση χρέους. Όλ’ αυτά μπορούν πραγματικά να δώσουν ένα τέλος στην μεγάλη μας περιπέτεια. Αν όμως επανέλθουμε στα ίδια τότε δεν θα είναι μια από τα ίδια αλλά πολύ χειρότερα. Και αυτό γιατί θα έχει κλονιστεί και η τελευταία ελπίδα για τα αποτελέσματα μιας σοβαρής πρότασης. Θα εξανεμιστεί η οποιαδήποτε εναπομένουσα ικμάδα σοβαρότητας της Κυβέρνησης, της ΕΕ και οποιουδήποτε συλλογικού επίσημου οργάνου έχει εμπλακεί στην ελληνική υπόθεση. Μετά την αποτυχία προβλέπω να ψάχνουμε τους νεφελίμ και τους ελωχίμ να μας λύσουν τα οικονομικά προβλήματα.

Μετά απ’ αυτά ο κοινωνικός εξτρεμισμός και η ριζοσπαστική προσέγγιση στην επίλυση των προβλημάτων μας (ακόμα και αυτών της καθημερινότητας) θα αποτελέσει την κυρίαρχη αντίληψη και ιδεολογία. Η αποτυχία του προγράμματος θα σημάνει την έναρξη μιας αποσταθεροποίησης για την ελληνική κοινωνία που δύσκολα θα βρεί το τέλος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία. Η τελευταία ευκαιρία για το ΔΝΤ να ξανακερδίσει την χαμένη αξιοπιστία του και την φήμη του ως ένα εξαιρετικό οικονομικό think tank, τελευταία ευκαιρία για την ΕΕ και ΟΝΕ να αποδείξουν ότι μπορούν να διαχειριστούν μια κρίση μιας χώρας μέλους που συνεισφέρει μόλις το 1,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, η τελευταία ευκαιρία για την ΕΚΤ να αποδείξει ότι είναι κεντρική τράπεζα και μπορεί εξ αντικειμένου να διαχειριστεί κρίση χρέους και νομισματική πολιτική. Τελευταία ευκαιρία όμως και για την  ελληνική κοινωνία να αποδείξει ότι είναι και θα  παραμένει κοινωνία ανεπτυγμένου κράτους.