Θέσεις και Προτάσεις Made in Greece

Eνα από τα πιο ευτράπελα της εποχής μας είναι η σθεναρή υποστήριξη που απολαμβάνουν  σε κομμάτι της  ελληνικής κοινωνίας οι πολιτικές που υπαγορεύονται από το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης και γενικότερα το πλαίσιο πολιτικής που  απαρτίζουν  την ΟΝΕ. Είναι απορροίας άξιο όταν ακόμα και παραδοσιακοί υποστηρικτές του ευρώ όπως οι Ιταλοί, Γάλλοι και Ολλανδοί συνειδητοποιούν την ανάγκη ουσιαστικών αλλαγών στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα στην Ελλάδα να μην γίνεται καμμία συζήτηση.

Μόνο προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει το γεγονός όταν το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης αμφισβητείται από την ίδια την  ευρωπαϊκή επιτροπή (βλέπε την πρόσφατη δημοσίευση του Bruegel http://bruegel.org/2016/03/a-proposal-to-revive-the-european-fiscal-framework/)  think tank που χρηματοδοτείται από την ευρωπαική επιτροπή να βρίσκει τους πλέον φανατικούς του υποστηρικτές στον ελληνικό πολιτικό και ακαδημαϊκό χώρο.  

Οι εξηγήσεις γι’ αυτό το φαινόμενο είναι πολλές θα παραθέσω ορισμένες μόνο αυτές που θεωρώ σπουδαιότερες.

Η ελληνική κοινωνία έχει μια τραγική έλλειψη εμπιστοσύνης στους έλληνες πολιτικούς που ανέλαβαν ή θα αναλάβουν την οικονομική πολιτική. Ετσι η ΕΕ αποτελεί την εγγύηση του μη εκτροχιασμού.

Μετά την οικονομική κρίση υπήρξε μια διάχυτη απογοήτευση και ενοχοποίηση των οικονομικών πολιτικών των προηγούμενων δεκαετιών. Λογικό είναι λοιπόν να αναζητείται καταφύγιο σε πολιτικές που έχουν σαν αφετηρία τις Βρυξέλλες ή την Φρανκφούρτη

Η ελληνική κοινή γνώμη έχει συνδέσει την ΕΕ με επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις. Υπάρχει έτσι η ψευδαίσθηση ότι πολύ σύντομα θα επανέλθει η εποχή των ΜΟΠ και των ΚΠΣ

Αποκρύβει συστηματικά από τα ελληνικά ΜΜΕ το κόστος από την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και αργότερα στην ΟΝΕ.

Τέλος, το θέμα της ελληνικής κρίσης εξελίχθηκε σε ένα διμερές θέμα μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας. Οι Γερμανοί πολιτικοί καθώς και οι απεσταλμένοι ανθύπατοι της Γερμανικής Κυβέρνησης στην Ελλάδα είχαν πλήρη γνώση των ελληνικών δρώμενων. Δεδομένης της υπεροχής της γερμανικής οικονομίας, δημόσιας διοίκησης θεωρήθηκε ότι η απλή μεταφορά των πετυχημένων πρακτικών θα μπορούσε να αποτελέσει την εγγύηση για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας. Αρα υπήρχε το θεωρητικό υπόβαθρο υποστήριξης αυτών των πολιτικών.

Η εποχή των ψευδαισθήσεων φαίνεται ότι τελειώνει. Οι προτάσεις για την έξοδο από την κρίση δεν μπορούν να προέλθουν ούτε από ΔΝΤ ούτε από ΕΕ. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι μια σύνθεση των παραπάνω αλλά με συνδετικό ιστό ένα πλέγμα προτάσεων και θέσεων made in Greece.