Κύριο χαρακτηριστικό των προηγούμενων μνημονίων ήταν η έλλειψη ρεαλισμού και υιοθέτησης προβλέψεων για τις μακροοικονομικές εξελίξεις που μπορούν να υλοποιηθούν. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας που βύθιζε πιο πολύ την ελληνική οικονομία στην κρίση αλλά έκανε και αναξιόπιστη την διαδικασία των μεταρρυθμίσεων και δημοσιονομικής ανασυγκρότησης. Η παραδοχή ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να δημιουργεί δημοσιονομικό πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ αποτελεί ίσως την κορωνίδα της αναξιοπιστίας των ελληνικών προγραμμάτων. Καμμία οικονομία στον πλανήτη από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά δεν κατάφερε να ‘παράγει’ τέτοιου ύψους δημοσιονομικό πλεόνασμα. Πολύ περισσότερο όταν η ελληνική οικονομία βρίσκεται στον όγδοο χρόνο ύφεσης με μεγάλη ανεργία. Δυστυχώς η ανεφικτότητα αυτού του στόχου συμπαρασύρει και την εξέλιξη του συνόλου του προγράμματος για τα επόμενα χρόνια καθιστώντας αδύνατη την ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας. Η παρατεταμένη ανασφάλεια για την εξέλιξη του προγράμματος και η αδυναμία αξιόπιστων προβλέψεων δεν θα έχει μόνο σαν αποτέλεσμα την συνέχιση της ύφεσης στην ελληνική οικονομία αλλά εκθέτει και τους θεσμούς στην διεθνή κοινή γνώμη μια και για άλλη μια φορά αποδεικνύονται αναξιόπιστοι.
Μετά τις εξελίξεις στην ευρωζώνη περισσότερο από ποτέ υπάρχει η ανάγκη αξιοπιστίας. Η αξιοπιστία μπορεί να αποτελέσει και τον συνδετικό κρίκο μια ευρωζώνης που έχει να αντιμετωπίσει πολλές και δύσκολες προκλήσεις. Έτσι, η αναθεώρηση της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Θεσμών ιδιαίτερα όσον αφορά το θέμα του δημοσιονομικού πλεονάσματος αποτελεί μια αναγκαιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με ενδιαφέρει η άποψή σας