Στην συζήτηση που έγινε το Σάββατο (10/11) το βράδυ στην Σπάρτη στην εκδήλωση του οικονομικού επιμελητηρίου με ομιλητές τον Γ. Μηλιό και εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω για άλλη μια φορά πόσο βαθειά είναι ριζωμένος ο κρατισμός στην ελληνική κοινωνία. Ενώ όλοι αναγνωρίζουν ότι το μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική οικονομία αποδίδεται στο κράτος συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι λύσεις μπορούν να δοθούν μόνο από το κράτος. Και η αντίληψη αυτή είναι διαπαραταξιακή. Μάταια προσπαθούμε ορισμένοι να πείσουμε ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις και η επιχειρηματικότητα αποτελούν την μοναδική πηγή δημιουργίας μόνιμων θέσεων εργασίας και ανάπτυξης. Το ίδιο τροπάρι το γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Τα ίδια επιχειρήματα τα οποία όσο περνάει ο καιρός διατυπώνονται με μεγαλύτερη ένταση. Ο ίδιος πατερναλισμός της δεκαετίας του 1980 με έντονα ευρωπαϊκά στοιχεία. ‘Το κράτος οφείλει να εξασφαλίσει την απασχόλησή μας και το βιοτικό μας επίπεδο’ είναι η μόνιμη επωδός.
‘Φιλελεύθεροι σύντροφοι αυτή η μάχη είναι χαμένη’ είπε ένας στην Σπάρτη. Για άλλη μια φορά η αριστερή παράταξη έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να καλοδεχτεί όλες τις κρατικές αναζητήσεις. Πολύ περισσότερο τώρα όπου τα ‘αστικά’ και ‘εκσυγχρονιστικά’ κόμματα εξαντλούν την πολιτική τους επιχειρηματολογία στην συνηγορία του μνημονίου. Την ώρα που ένα μείγμα τεχνοκρατικής ανεπάρκειας σε συνδυασμό με ένα πρωτοφανές έλλειμμα σοβαρότητας δείχνει ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση παρά μόνο σαν παρατηρητής τότε αναζητούνται διέξοδοι. Και αυτή η αναζήτηση φτιάχνει έναν ακόμα μύθο για την ελληνική κοινωνία. Ο μύθος σχετίζεται με την φανταστική δυνατότητα που θα έχει το ελληνικό κράτος να εξασφαλίζει δουλειά, περίθαλψη, συντάξεις κ.λ.π. Κανένας βέβαια δεν διερωτάται με ποιο τρόπο ένα χρεοκοπημένο κράτος θα μπορέσει να εξασφαλίσει όλα αυτά. Σ’ αυτό το σημείο του δημόσιου διαλόγου έρχονται ορισμένοι και τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Τα κατοχικά δάνεια, η τράπεζα της ανατολής, οι έλληνες απόδημοι, ο ορυκτός πλούτος, η φορολόγηση των πλούσιων καθώς και ο ελληνικός ήλιος αποτελούν ορισμένους από τους μύθους που κυκλοφορούν και θα μας εξασφαλίζουν το αύριο. Τελικά φαίνεται ότι ο παπανδρεισμός της δεκαετίας του ‘80 άφησε ανεξίτηλη την υπογραφή του στην ελληνική κοινωνία.
Έχετε δίκιο κ.Χιόνη αλλά το θέμα δεν είναι να πειστεί η κοινωνία για την ανάγκη της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας .....η κοινωνία περιμένει αποτελέσματα για να πειστεί..και οταν δόθηκε η ευκαιρία το 2004 στην παράταξη που υποτίθεται πως αντιλαμβάνεται την αναγκαιοτητα της επιχειρηματικότητας δεν έγιναν οι διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε , ούτε στηρίχθηκαν οι μεσαίες επιχειρήσεις που δίνουν τον ρυθμό στην ανάπτυξη....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτα τα λάθη δεν πρέπει να ξαναγίνουν εστω και τώρα...Αν περιμέναμε πρώτα την κοινωνία να το καταλάβει τότε δεν θα προχωρούσε τίποτα.Η κοινωνία θέλει αποτελέσματα.
Συνεχίστε τον αγώνα σας χωρίς να σας απογοητευουν αυτά τα αληθινα συμπεράσματα που σας δόθηκε η ευκαιρία να αντιληφθήτε για αλλη μια φορά κατά τη διάρκεια της αναφερόμεης εκδήλωσης.