Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει διαχρονικά ένα ουσιαστικό πρόβλημα τακτικής της ελληνικής πλευράς στις συζητήσεις με την τρόικα ή με την γερμανική κυβέρνηση. Μια και απ ότι φαίνεται τα μνημόνια θα είναι πολλά από δω και πέρα υπάρχει ανάγκη για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων από την τριετή σχεδόν εμπειρία των διαπραγματεύσεων.
Ετσι διαρκώς βρίσκεται παγιδευμένη η ελληνική πλευρά σε ένα αδιέξοδο δίλλημα το οποίο με μια θεολογική προσέγγιση προσπαθεί να το απαντήσει τόσο η πολιτική ηγεσία αλλά και ο ελληνικός λαός. Το δίλλημα συνοψίζεται : για να εξασφαλιστεί η παραμονή της Ελλάδας στην ΟΝΕ και να αποφευχθεί η καταστροφή της δραχμής πρέπει να υιοθετηθεί η συγκεκριμένη δέσμη μέτρων ανεξάρτητα αν είναι σωστή ή όχι ανεξάρτητα αν υποστηρίζεται από οποιαδήποτε οικονομική θεώρηση. Χρησιμοποιείται ακόμα και όταν όλοι γνωρίζαμε ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ θα ήταν καταστροφική για το ευρωπαικό τραπεζικό σύστημα ( την περίοδο πριν την αναδιάρθρωση του χρέους) και έτσι δεν συνέφερε κανένα από τα διαπραγματευόμενα μέρη. Στο μνημόνιο Ι ήταν γνωστό ότι οι προβλέψεις που το συνόδευαν ήταν αδύνατον να επιβεβαιωθούν, στην πρώτη αναδιάρθρωση του χρέους (Ιούλιος του 2011) ήταν εξίσου γνωστό ότι το ποσοστό περικοπής ήταν τόσο χαμηλό που τελικά δεν είχε νόημα η αναδιάρθρωση, στην αναδιάρθρωση του χρέους (Μάρτιος του 2012 ) γνωρίζαμε επίσης ότι αυτή η αναδιάρθρωση θα άφηνε πίσω της ένα ημιθανές τραπεζικό και ασφαλιστικό σύστημα και επιπλέον δεν θα επέλυε το πρόβλημα του χρέους, όσο για το μνημόνιο ΙΙ που ψηφίστηκε δεν χρειαζόταν να γνωρίζει κανείς πολλά οικονομικά για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τις μάκρο- επιδόσεις που προέβλεπε ούτε η βόρεια Κορέα θα μπορούσε να τις πετύχει και τέλος διαπιστώνουμε τον τελευταίο καιρό έναν μαξιμαλισμό στις απαιτήσεις της τρόικα.
Όλα αυτά συμβαίνουν διότι πολύ απλά η απειλή της εξόδου από την ΟΝΕ ακυρώνει την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και σε πολλές περιπτώσεις και την οποιαδήποτε παρέμβαση της λογικής. Ας υποθέσουμε τώρα ότι για λόγους διαμόρφωσης ενός θεωρητικού παίγνιου η ελληνική πλευρά δεν είχε τον περιορισμό της συμμετοχής στην ΟΝΕ και στην φαρέτρα των επιχειρημάτων της ελληνικής πλευράς υπήρχε ως ενδεχόμενο και μόνο η οικιοθελής έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ. Τότε διερωτώμαι μήπως θα ήταν πολύ πιθανό να υπήρχε ένας εξορθολογισμός των απαιτήσεων και των οικονομικών δογμάτων. Τότε ίσως να προέκυπταν πιο σοβαρές προβλέψεις για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Τότε ίσως η ύφεση να ήταν μικρότερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με ενδιαφέρει η άποψή σας