H προετοιμασία για την αναδιάρθρωση του χρέους

Από την αρχή της εκδήλωσης της κρίσης στην ελληνική οικονομία τo θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους αποτέλεσε ένα ταμπού γι α το πολιτικό σύστημα. Μέχρι και πριν λίγες μέρες πριν το PSI (Μάρτιος 2012) ήταν απαγορευμένη λέξη και οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες απέκλειαν αυτή την εξέλιξη. Η αναδιάρθρωση  του χρέους όμως έγινε και λίγους μήνες μετά την πρώτη  ξανασυζητάμε την δεύτερη αναδιάρθρωση. Το γεγονός όμως  ότι ξανασυζητάμε την δεύτερη αναδιάρθρωση δείχνει ότι η πρώτη δεν ήταν επιτυχής. Και δεν ήταν επιτυχής διότι δεν είχε ετοιμαστεί κατάλληλα από την ελληνική πλευρά με μια εμφανή αδυναμία να διαμορφώσουμε την κατάλληλη πρόταση για την ελληνική οικονομία. Εμπιστευτήκαμε μια πλειάδα συμβούλων και τραπεζών προκειμένου να σταματήσουμε την αβεβαιότητα για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους  σε ένα εξυπηρετίσιμο επίπεδο χ΄ρεος
Αυτό είναι ένα μεγάλο δίδαγμα το οποίο θα έπρεπε  να το είχαμε ως παρακαταθήκη όταν ξεκινήσαμε να συζητάμε για την δεύτερη αναδιάρθρωση στο eurogoup. Με άλλα λόγια η ελληνική πλευρά έπρεπε να έχει την δική της πρόταση για τον τρόπο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους γιατί πρόκειται για  ένα θέμα που αναμένεται να προδιαγράψει το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας για τα επόμενα πολλά χρόνια.
ΟΙ λύσεις είναι δεδομένες. Τα ομόλογα του  PSI έχουν εκδοθεί με το αγγλικό δίκαιο επομένως πολύ δύσκολα θα περικοπεί η αξία τους. Τα έντοκα γραμμάτια  του ελληνικού δημοσίου τα οποία έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και ανέρχονται στα 40 δις ευρώ  αποτελούν βραχυχρόνιο δανεισμό και ως εκ τούτου δεν  μπορούν να περικοπούν. Επομένως απομένουν τα ομόλογα που έχει στην κατοχή της η ΕΚΤ και έχουν αγορασθεί με έκπτωση, τα διακρατικά δάνεια και τέλος τα δάνεια του EFSF.  Απ’ αυτή την δεύτερη ομάδα μπορεί να γίνει η αναδιάρθρωση. Επομένως  το κόστος της αναδιάρθρωσης δεν θα το υποστούν οι ελληνικοί οργανισμοί αλλά θα περάσει στους ευρωπαίους συμπολίτες μας.  Αντιλαμβάνεται κανείς ότι μοιραία η διαδικασία περικοπής του ελληνικού χρέους γίνεται μια πολιτική διαδικασία μια και εξαρτάται από τον τρόπο της πολιτικής διαχείρισης των κυβερνήσεων των χωρών μελών της ΟΝΕ. Αυτός είναι και ο λόγος που θα έπρεπε να έχει προηγηθεί μια πολιτική διαπραγμάτευση πρίν τεθούν οι τεχνοκρατικές πτυχές του θέματος.