Ευρωπαϊκή Σύγκλιση ή Απόκλιση

Δεν ξέρω πως εννοούν κάποιοι την Ε.Ε. και την ΟΝΕ σίγουρα όμως όταν σε μια ομάδα χωρών όπου την τελευταία χρονιά που είναι διαθέσιμα τα οικονομικά στοιχεία παρουσιάζεται  μια τόσο μεγάλη απόκλιση τότε σίγουρα απέχει από την οποιαδήποτε διασταλτική ερμηνεία του όρου. Στην Γερμανία το κατά κεφαλή ΑΕΠ μετά την εκδήλωση της κρίσης είναι περίπου κατά 7% μεγαλύτερο από το επίπεδο προ της κρίσης ενώ στην Ελλάδα 25% μικρότερο. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Ε.Ε. το 2012 9 χώρες γνώρισαν ανάπτυξη η οποία ήταν μεγαλύτερη ή ίση της μονάδας ενώ 9 χώρες γνώρισαν ύφεση. Οι υπόλοιπες κινήθηκαν στην περιοχή του μηδενός. Από το γράφημα προκύπτει το εξής απλό ερώτημα. Πώς μπορεί να εφαρμοστεί η οποιαδήποτε ενιαία πολιτική σε μια οικονομική ένωση όπου μια περιοχή-χώρα γνωρίζει ύφεση 9,3% ενώ μια άλλη ανάπτυξη 4,6%.

Το σκηνικό αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα όσο και να μας διαβεβαιώνουν για το αντίθετο. Εθελοτυφλούν όσοι νομίζουν ότι μπορεί να αναστραφεί αυτή η διαδικασία με όρκους πίστης στο ευρωπαϊκό όραμα και αφορισμό των εθνικών νομισμάτων. Υπάρχει ο βασικός κανόνας η  νομισματική ένωση είναι συμβατή με την σύγκλιση των οικονομιών και όχι την απόκλιση εκτός αν υπάρξουν δημοσιονομικές μεταβιβάσεις. Αυτό το σύστημα των μεταβιβάσεων δεν φαίνεται να υπάρχει στην ευρωπαϊκή ατζέντα. Ακόμα και οι ανακοινώσεις της ευρωπαϊκής συνόδου του Ιουνίου του 2012 που έκανε λόγο για την στήριξη του τραπεζικού συστήματος έμεινε στους καλένδες. Από την άλλη μεριά τους στόχους της συνθήκης του Mάαστριχτ δεν μπορεί ούτε η Ολλανδία να τους πετύχει.

  

Υπάρχει μια αδικαιολόγητη  εμμονή με την επιπρόσθετη και την παράταση της  δημοσιονομικής σταθεροποίησης. Η ελληνική οικονομία έχει πετύχει σε τρία χρόνια δημοσιονομικό ισοσκελισμό, σχεδόν ισοσκελισμό του εξωτερικού ισοζυγίου και επιπλέον έχει μειωθεί η ενεργός ζήτηση κατά 30%. Οσο κι αν ψάξει κανείς στην βιβλιογραφία δεν μπορεί να βρει αντίστοιχο παράδειγμα οικονομίας που να έχει πετύχει τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η εμμονή στα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και στην παραγωγή δημοσιονομικού πλεονάσματος αποτελεί ουσιαστικά  υπόδειξη για έξοδο από την ΟΝΕ μια και είναι σίγουρο ότι αυτή η εμμονή θα προκαλέσει την αποσταθεροποίηση της Κυβέρνησης και κοινωνικές αναταράξεις. Πολύ σύντομα  μετά απ αυτές τις εξελίξεις θα ακυρωθούν στην πράξη ότι πέτυχε όλα αυτά τα χρόνια η ελληνική οικονομία και θα δυναμιτίσει την οποιαδήποτε διαδικασία εξόδου από την κρίση εφόσον είναι δύσκολο να απαιτούμε από μια κοινωνία που πλήττεται από ανεργία 30% να πετύχει παραγωγικό μετασχηματισμό και ανάπτυξη.