Γιατί η επιμήκυνση για 50 χρόνια δεν αποτελεί λύση για το ελληνικό χρέος

Απ ότι φαίνεται η συζήτηση για το χρέος άνοιξε και αυτό είναι θετικό. Ελπίζουμε αυτή την φορά η συζήτηση για το χρέος να έχει σαν αποτέλεσμα ένα  διαφορετικό από τα προηγούμενα και η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση να καταλήξει σε ένα χρέος που να μπορεί να εξυπηρετείται από τον προυπολογισμό.

Η πρόταση για την χρονική επιμήκυνση του χρέους για πενήντα χρόνια δεν αποτελεί λύση. Καταρχήν πρέπει να γίνει κατανοητό σε ποιο μέρος του χρέους αναφερόμαστε. Σ αυτό που έχει την κατοχή του το ΔΝΤ ή ΕΚΤ ή  ο EFSF ή οι άλλες κεντρικές τράπεζες ή αναφερόμαστε στα 31 δις που κυκλοφορούν ως ομόλογα αγγλικού δικαίου.

Δεδομένων των χαρακτηριστικών του ΔΝΤ και της ΕΚΤ αλλά και λαμβάνοντας υπόψη του γεγονότος ότι τα ομόλογα του αγγλικού δικαίου δύσκολα αλλάζουν αυτό που μένει είναι τα δάνεια του EFSF, ΔΝΤ και ΕΚΤ.  Βέβαια το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του χρέους  μέχρι το 2020 είναι δάνεια της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Θεωρώ λοιπόν δεδομένο ότι αυτοί οι οργανισμοί δεν θα δεχθούν την οποιαδήποτε μεταβολή των όρων του δανείου. Και αυτό γιατί τόσο η ΕΚΤ όσο και το ΔΝΤ εξαίρεσαν τα ομόλογά τους από τις προηγούμενες αναδιαρθρώσεις. Η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα ήταν πραγματικά μεγαλύτερη αν είχαν συμπεριληφθεί και τα δάνεια των παραπάνω οργανισμών. Ιδιαίτερα για το ΔΝΤ θεωρώ ότι αυτή η πρόταση είναι αδιανόητη διότι το ΔΝΤ σύντομα μας αποχαιρετά και  και δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν

Αρα μένουν τα δάνεια του EFSF. Τα δάνεια αυτά σήμερα ανέρχονται προσεγγιστικά σε 133 δις ευρώ. Και λέω προσεγγιστικά διότι το ακριβές ποσό και την χρονική διάρθρωση ουδείς τα γνωρίζει μάλλον είναι θέμα μαντεψιάς. Τέλος πάντων ας υποθέσουμε ότι τα δάνεια του EFSF επεκτείνονται κατά 50 έτη.  Σύμφωνα με τα στοιχεία του γενικού λογιστηρίου του Κράτους οι πληρωμές των δανείων του EFSF ξεκινούν το 2023 και τελειώνουν το 2043. Η 50ετής μετάθεσή τους σημαίνει ότι θα ξεκινούν του 2073 και θα τελειώσουν το 2093.

Η λύση αυτή δεν βοηθάει σε κάτι την ελληνική οικονομία για δύο λόγους. Πρώτον  το πρόβλημα της πληρωμής των τοκοχρεωλυσίων το έχει η ελληνική οικονομία είναι μέχρι το 2020. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των δανείων οφείλονται στο ΔΝΤ και ΕΚΤ. Δεύτερον τα τοκοχρεωλύσια είναι σε τέτοια επίπεδα που χωρίς την πρόσβαση στις αγορές η οποιαδήποτε χρονική επιμήκυνση αποτελεί περισσότερο μια κίνηση δημοσίων σχέσεων παρά μια ουσιαστική παρέμβαση στο θέμα του χρέους. Μετά απ’ αυτά ας αελπίζουμε ότι οι υπόλοιπες προτάσεις που θα κατατεθούν για την επίλυση του προβλήματος του χρέους να αποτελούν μια ουσιαστική παρέμβαση και όχι μια κίνηση δημοσίων σχέσεων.