Ανάγκη για Πολιτική και Κοινωνική Συναίνεση

Πίστευα ότι είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε την συζήτηση για την ανάπτυξη. Δυστυχώς φαίνεται ότι ξεκινάμε ένα μακρύ δημόσιο διάλογο για το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της δημοκρατίας. Θέματα που σε ώριμες δημοκρατίες έχουν απαντηθεί εδώ και δεκαετίες  στην Ελλάδα  φαίνεται ότι θα εγκλωβίσουν τον δημόσιο διάλογο αφαιρώντας για άλλη μια φορά την δυνατότητα να συζητήσουμε για την οικονομική ανασυγκρότηση.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι μια σειρά από σημαντικά θέματα πιέζουν και περιμένουν λύσεις. Και το πιο σημαντικό οι λύσεις που θα προκύψουν πρέπει αυτή την φορά να τύχουν ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης. Για παράδειγμα πως μπορούμε να συζητήσουμε για την ρύθμιση του εξωτερικού χρέους όταν  ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί το χρέος ως επονείδιστο  και κατά συνέπεια υποστηρίζει ότι δεν αποτελεί ουσιαστική υποχρέωση μας; Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε την εφαρμογή των δημοσιονομικών περικοπών όταν οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι άδικα;

Η κοινωνική συναίνεση στην περίπτωση της Ελλάδας δεν αποτελεί πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα. Δυστυχώς όμως οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των σχηματισμών που εκπροσωπούν το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος είναι εξαιρετικά ασθενείς για να μπορέσουν να διαγράψουν ένα χάρτη εθνικής συνεννόησης. Η πραγματικότητα που ακολουθεί επιφυλάσσει  πολλές εκπλήξεις και οι πολιτικές εντάσεις θα είναι αναπόφευκτες. Είναι ακριβώς ότι δεν χρειάζεται η χώρα σ αυτή την φάση.

Όπως και να έχει ο εθνικός διάλογος πρέπει να ξεκινήσει το συντομότερο για να εξασφαλίσει ένα ελάχιστο πολιτικής συναίνεσης.  Αυτή η συναίνεση νομοτελειακά  θα οδηγήσει και στην κοινωνική ομαλότητα. Που με την σειρά της αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για τον μακρύ δρόμο της προσαρμογής.