Όταν η Οικονομική Πολιτική και η Οικονομική Θεωρία Παίρνουν Διαζύγιο.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική πρακτική και πολιτική πολιτική των τελευταίων πολλών ετών είχαν πάρει διαζύγιο από οποιαδήποτε οικονομική ορθοδοξία. Η διαπίστωση αυτή δεν αφορά μόνο την υπεραπλουστευμένη μομφή που συνηθίζουμε να κάνουμε  ότι δηλαδή  ζούσαμε με περισσότερα απ’ αυτά που βγάζαμε αλλά  συνδέεται με μια πληθώρα διαπιστώσεων όπου η μικρο πολιτική και ο τραγικός  αγνωστικισμός  αναγόρευσαν την άγνοια και τον εμπειρισμό σε γνώμονα πολιτικής.

Στην μετά μνημόνιο εποχή αυτά υποτίθεται ότι άλλαξαν ή τουλάχιστον αλλάζουν. Διότι αν δεν αλλάξουν μετά το τέλος της επιτήρησης θα επανέλθουμε στην πεπατημένη οδό της καταστροφής.  Γίναμε λοιπόν  όλοι σοφότεροι στα περί οικονομίας και τώρα μπορούμε να βαδίσουμε στον δρόμο της ανάπτυξης ταχύτατα. Παραμένει  όμως ακόμα άγνωστο  πώς  μπορεί να εξελιχθεί αυτή η πορεία όταν συνεχίζουμε να αγνοούμε βασικές οικονομικές αρχές ενίοτε και την πραγματικότητα.

Nομίζω ότι το διαζύγιο με την οικονομική εντοπίζεται σε πληθώρα θεμάτων. Συγκεκριμένα φαίνεται να αγνοούμαι το παράδοξο  της  φειδούς. Όταν όλοι (νομικά και φυσικά πρόσωπα) βρίσκονται σε κατάσταση περιστολής  το ερώτημα είναι  ποιος θα καταναλώσει. Όταν πολύ περισσότερο ο  αποπληθωρισμός οδηγεί σε αναστολή της οποιαδήποτε καταναλωτικής απόφασης. Το αστείο είναι ότι η ελληνική οικονομία χρειάζεται επειγόντως  πληθωρισμό και εμείς επαιρόμαστε ότι έχουμε τον χαμηλότερο πληθωρισμό στην ευρωζώνη.

Φαίνεται  επίσης ότι παίρνουμε διαζύγιο και από την άποψη που υποστηρίζει την σημαντικότητα των ξένων επενδύσεων.  Προσπαθώ να θυμηθώ μια μεγάλη επένδυση που τα τελευταία χρόνια δεν αντιμετώπισε κοινωνικές   αντιδράσεις. Επιγραμματικά αναφέρω ότι στην Σκύρο υπάρχουν αντιδράσεις για την εγκατάσταση του πάρκου των ανεμογεννητριών, η υπόθεση με τις  Σκουριές είναι γνωστή, τελευταία έχουμε αντιδράσεις ακόμα και για τον αγωγό  ΤΑP από δημοτικά συμβούλια της Αν. Μακεδονίας, αντιδράσεις επίσης καταγράφονται και για την αξιοποίηση του  Eλληνικού ενώ για την επικύρωση της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων του  Αστέρα η συζήτηση στο περιφερειακό συμβούλιο συνοδεύτηκε από  βιαιοπραγίες.  Ανάλογες επενδύσεις πραγματοποιούνται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης αλλά δεν βλέπουμε όμως πουθενά τέτοια ένταση και αδυναμία διαλόγου. Και για αυτό δεν μέμφομαι μόνο τους αντιδρώντες αλλά κυρίως την δημόσια διοίκηση και την κρατική μηχανή  η οποία με πρόχειρες και βιαστικές διοικητικές πράξεις προσπαθεί να διαχειριστεί σημαντικά περιβαλλοντικά και κοινωνικά θέματα.        

Φαίνεται επίσης να αγνοούμε και το γεγονός ότι οι ελληνικές  μικρομεσαίες επιχειρήσεις  χρειάζονται μια στοιχειώδη σταθερότητα για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Από το 2012 20 φορολογικοί νόμοι έχουν ψηφιστεί. Το 2013 κυκλοφόρησαν  700 εγκύκλιοι από το Υπ. Οικ. Σαν μην έφταναν αυτά οι συνθήκες στην τραπεζική αγορά κάνουν απαγορευτική την οποιαδήποτε δανειοδότηση.

Η αποταμίευση συνεχίζει με αργούς αλλά σταθερούς  ρυθμούς να μειώνεται στις ελληνικές τράπεζες. Επίσης πρόσφατα αναφέρθηκε ότι η  ΕΚΤ θα προχωρήσει σε αρνητικά επιτόκια. Το παραπάνω σε συνδυασμό με την  φημολογία περί κουρέματος των καταθέσεων αποτελούν την κατάλληλη συνταγή για να μην μείνει ευρώ στις τράπεζες.

Για πολλά χρόνια η  παραδοσιακή διέξοδος των μικροεπενδυτών ήταν η  ακίνητη περιουσία. Με την τελευταία φορολογική μεταχείριση η ιδιοκτησία για τον μικρομεσαίο ιδιοκτήτη έχει μετατραπεί   σε ταμειακό βρόγχο διότι καλείται να πληρώσει για αντικειμενικές αξίες που δεν υπάρχουν.

Τέλος, το ανθρώπινο δυναμικό που αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα της αναπτυξιακής διαδικασίας ή μεταναστεύει ή απαξιώνεται μέσω της παρατεταμένης ανεργίας και της υποαπασχόλησης.

Αυτό που περιμένουμε τώρα από την τρόικα,  που μετά τον αποχαιρετισμό από το ΔΝΤ θα γίνει δυαδική,  να μας φωτίσει με τις ξεχωριστές οικονομικές τους γνώσεις πώς βλέπουν το μέλλον μας από εδώ δω και πέρα  και να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα παραπάνω  διότι εμείς δυσκολευόμαστε να τις βρούμε.  Αν αυτού συνεχίζουν και αυτοί και εμείς  να ασχολούμαστε με την μεταρρύθμιση της μεταρρύθμισης στην παιδεία και με το απροσδιόριστο δημοσιονομικό κενό του 2014 σαν να έχουμε εξασφαλίσει ότι η ανάπτυξη θα έρθει με  επιφοίτηση.