Το πρόβλημα είναι ο Μύθος της Ελληνικής Οικονομίας

Για όποιον παρακολουθεί τον δημόσιο διάλογο και την πολιτική επιχειρηματολογία στις ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν από την κρίση νομίζω ότι είναι αμέσως  εμφανή τα διακριτά στοιχεία.

Αυτό λοιπόν που προκαλεί την μεγαλύτερη εντύπωση και  είναι ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή στα ελληνικά δρώμενα  είναι η έλλειψη ρεαλισμού. Ειλικρινά δεν ξέρω τι  έφταιξε και από την πρώτη στιγμή αυτής της ξεχωριστής περιπέτειας της ελληνικής οικονομίας  κυριάρχησε η συνωμοσία της ανοησίας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι πέντε χρόνια  τώρα ακούμε απίστευτα πράγματα, το πρόβλημα είναι ότι αυτά διαψεύδονται την επόμενη βδομάδα και κανένας απ’ αυτούς που τα υποστήριζαν (ενίοτε και τα εφάρμοζαν) δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί.

Ας μην στενοχωριόμαστε όμως άλλο για το παρελθόν και ας έρθουμε στο σήμερα. Σήμερα δομούμε κάποιους μύθους και μεγάλη ευκολία απαιτούμε να αποτελέσουν την κυρίαρχη αντίληψη στον τόπο. Στην σύγχρονη ελληνική οικονομική  μυθολογία με περιττή ευκολία πιστεύουμε ότι μπορεί μια χώρα με ένα χρέος στο 176% του ΑΕΠ, με δυσμενής προοπτικές ανάπτυξης μπορεί να συνεχίσει να βιοπορίζεται  χωρίς μνημόνιο.  Υπερασπίζουμε την άποψη που λέει ότι μια χώρα μέλος της ΟΝΕ και με 80% κρατικό χρέος μπορεί μονομερώς να διαγράψει χρέη.   Δημιουργούμε με μεγάλη ευκολία της πεποίθηση ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα αλλά ένα συγκυριακό δημιούργημα που χρειάζεται πολιτική βούληση να εκλείψει. Πιστεύουμε ότι χωρίς επενδύσεις θα έρθει η ανάπτυξη και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ζούμε τον μύθο μας για μια συγκεκριμένη περίοδο και μετά  ακολουθεί η συλλογική  έκπληξη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται αυτός ο λαός να είναι συνέχεια προδομένος και εξαπατημένος. Πώς είναι δυνατόν για μια ώριμη δημοκρατία όπως η ελληνική  να βρίσκει ανταπόκριση το επιχείρημα πως λεφτά υπάρχουν όταν το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν στο 9%.

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να ζήσουμε τον μύθο μας σαν κοινωνία  και να επιβάλουμε τους δικούς μας κανόνες  στο διεθνές οικονομικό σύστημα το οποίο πιστεύουμε ότι μας έχει αδικήσει.  Αντιλαμβάνομαι επίσης της ανάγκη της εξίσωσης των τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια. Αυτό το οποίο όμως δεν μπορώ να αντιληφθώ είναι η ευκολία ανεύρεσης των λύσεων στα παραπάνω προβλήματα καθώς και η διαφαινόμενη ακρισία να πιστεύουμε ότι ο μύθος μπορεί να γίνει πραγματικότητα.