Mε τον τρόπο που διεξάγονται οι συζητήσεις για το χρέος μόνο ο φιλελληνισμός των δανειστών μπορεί να μας σώσει.

Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα διαπραγματευτούμε μια σειρά σημαντικών θεμάτων που θα προδιαγράψουν  το μέλλον όχι μόνο της παρούσας αλλά και πολλών μελλοντικών γενεών. Η προληπτική γραμμή χρηματοδότησης, το νέο πακέτο μέτρων, οι σχέσεις μας με τους ευρωπαίους εταίρους μα κυριότερα το χρέος  αποτελούν τους βασικούς πυλώνες των διαπραγματεύσεων.

Σε αυτά τα θέματα θα περίμενε κανείς την ύπαρξη  στοιχειώδους εθνικής συναινόησης όπως άλλωστε έχει συμβεί και σε άλλες χώρες που βρέθηκαν στην δείνη της ευρωπαικής κρίσης. Δυστυχώς όμως η παρατεταμένη αγνόηση της πραγματικότητας και η εμμονή σε λάθος πολιτικές δεν επέτρεψαν την δημιουργία μια βάσης συναίνεσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα παραπάνω θέματα δεν υπάρχει στοιχειώδη ομοφωνία ούτε στο εσωτερικό των  κομμάτων   ποσό  μάλλον μεταξύ των κομμάτων. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις για να προκαταλάβει κανείς το τελικό αποτέλεσμα μιας  διαπραγμάτευσης για το χρέος. Σε ένα περιβάλλον πολιτικής αστάθειας όπου η βασική θέση του πολιτικού συστήματος ταλαντώνεται μεταξύ της αναγνώρισης της βιωσιμότητας και της μονομερούς διαγραφής του χρέους το τελικό αποτέλεσμα με βεβαιότητα θα είναι χειρότερο από  το τελικό αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης του 2012.    

Η ανησυχία για την έκβαση των διαπραγματεύσεων γίνεται ακόμα μεγαλύτερη διότι όσο  πλησιάζει η ημερομηνία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας τόσο πιο έντονη γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση. Επομένως το αποτέλεσμα θα είναι το χείριστο για την ελληνική πλευρά. Και στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ο ευσπλαχνισμός των   φιλελλήνων  ευρωπαίων εταίρων.

Εθνικές διαπραγματεύσεις χωρίς ισχυρή και ευρύτατη  υποστήριξη των επιχειρημάτων δεν γίνεται. Πρόκειται περί εθισμού πλέον του πολιτικού συστήματος  να προσέρχεται η ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις ή απροετοίμαστη ή με επιχειρήματα τα οποία έχουν προκύψει μέσω της ‘μυστικής’ διπλωματίας. Τα αποτελέσματα απείχαν πόρω από τα αναμενόμενα. Μπροστά λοιπόν σ’ αυτό το ενδεχόμενο ίσως θα ήταν  καλλύτερα να αναβληθεί η οποιαδήποτε συζήτηση και δέσμευση με τους ευρωπαίους εταίρους αλλά και το ΔΝΤ μέχρι να λειτουργήσουν οι απαραίτητοι δίαυλοι επικοινωνίας και να σφυρηλατηθεί το πλέγμα των συναινέσεων.