Σελίδες

Translate

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Τι Πήγε Στραβά;

Μας αρέσει ή όχι μπήκανε πλέον σε μια νέα εποχή. Oι διαπραγματεύσεις και οι συζητήσεις των τελευταίων μηνών δείχνουν ότι η Ελληνική πλευρά θα καταλήξει σε μια νέα συμφωνία. Ανεξάρτητα αν θα πρόκειται περί μνημονίου ή συμφωνίας το σίγουρο είναι ότι θα αφορά σε  ένα νέο οδικό χάρτη μέτρων και πολιτικών με ορίζοντα τριετίας.
 Σύντομα αυτή η συμφωνία θα αποκτήσει περιεχόμενο και εξειδίκευση. Ετσι από την δημιουργική ασάφεια θα περάσουμε στην λεπτομερειακή εξειδίκευση. Το περιεχόμενο αυτού του οδικού χάρτη θα  εξαρτάται από τους σκοπούς που θέλουμε να πετύχει αλλά και τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Περιληπτικά αναφέρω τους κυριότερους στόχους. Η διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης, η ανάπτυξη και οι μεταρρυθμίσεις θα αποτελέσουν προφανώς τους κεντρικούς άξονες αυτού του χάρτη. Ο  προφανέστατος σκοπός  του συνόλου των μέτρων πολιτικής θα είναι η διαμόρφωση ενός οικονομικού περιβάλλοντος έτσι ώστε τα μεγέθη που θα προκύψουν να καταλήγουν σε ένα βιώσιμο χρέος (δεδομένου ότι θα είναι δυνατός μόνο ο εσωτερικός δανεισμός) και να εισέλθει η ελληνική οικονομία σε αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αν αλλάξουμε  λίγο την ιεράρχηση των στόχων  τους ίδιους στόχους  είχαν και τα προηγούμενα μνημόνια. Ωστόσο όμως τα προηγούμενα δύο μνημόνια, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα δεν είχαν και τόσο καλά αποτελέσματα.

Αρα το επόμενο ερώτημα είναι τι πήγε στραβά;  Αν δώσουμε ρεαλιστικές απαντήσεις στο προηγούμενο ερώτημα τότε υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας των μελλοντικών πολιτικών. Κατά την γνώμη μου τα προηγούμενα πέντε χρόνια  υποτιμήθηκε η επίδραση της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής  στο εθνικό προιόν. Επίσης υποτιμήθηκαν οι επιπτώσεις του περιορισμού της ρευστότητας  και της αδυναμίας του τραπεζικού συστήματος να χρηματοδοτεί την οικονομία. Παγιδεύτηκε η δημόσια συζήτηση αποκλειστικά στα θέματα δημοσιονομικής πολιτικής ακυρώνοντας την οποιαδήποτε αναπτυξιακή ατζέντα. Και βέβαια   δεν δόθηκε η αναμενόμενη προσοχή στα θέματα της επιτάχυνσης των ιδιωτικών επενδύσεων.  Το μεγαλύτερο λάθος όμως ήταν ότι δόθηκε  η ψευδαίσθηση ότι η αναπτυξιακή διαδικασία είναι και αυτή μια κανονιστική-γραφειοκρατική διαδικασία όπου αρκεί μια υπουργική απόφαση για την ενεργοποίησή της. Κατ’ αντιστοιχία με τις δημοσιονομικές αποφάσεις για αύξηση των φόρων ή την μείωση των δαπανών θα αρκούσε ένας νόμος για την επανεκκίνηση της οικονομίας.  Δυστυχώς αποδείχθηκε με τον χειρότερο τρόπο ότι δεν είναι έτσι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Με ενδιαφέρει η άποψή σας