Όταν η διαφωνία γίνεται συνήθεια

Δεν είναι λίγες οι φορές που ισχυρίστηκα ότι για την επιτυχή έκβαση του προγράμματος πρέπει να υπάρξει μια ισχυρή πολιτική και κοινωνική συναίνεση.  Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να υλοποιηθεί ένα τόσο απαιτητικό πρόγραμμα χωρίς την ευρύτατη υποστήριξη κάποιου λογικού αφηγήματος. Και το αφήγημα αυτό πολύ απλά θα λέει ότι κάνουμε κάποιες θυσίες σήμερα αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα, σ’ αυτή την ζωή, τα πράγματα θα καλυτερέψουν λόγω των θυσιών και θα δούμε την ζωή μας να βελτιώνεται. Αν αυτή την βασική παραδοχή δεν μπορούμε να την υποστηρίξουμε τότε για ποιο λόγο να δεχτούμε την μείωση των συντάξεων, των μισθών και τελικά του βιοτικού επιπέδου;

Βέβαια το μεγαλύτερο πρόβλημα με την συναίνεση στην Χώρα μας είναι ότι δεν έχουμε αναπτύξει κουλτούρα συνεννοήσεων.  Ακόμα μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι η άμεση συσχέτιση της πρόσκλησης σε διάλογο με προηγούμενες καταστάσεις. Είναι λογικό λοιπόν ο προσκαλούμενος σε διάλογο να αρνηθεί και πολύ απλά να αντιτάξει μια προηγούμενη άρνηση στο παρελθόν που όταν αυτός ήταν ο προσκαλών. Και έτσι γίνεται αλυσιτελής αυτή η διαδικασία διαλόγου με αναφορές που καμιά φορά πάνε πίσω στον εμφύλιο ή ακόμα στον εθνικό διχασμό.    

Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μια αρχή όπου θα μηδενίσει το κοντέρ των παρακρατούμενων και η απάντηση στην πρόσκληση για συζήτηση θα αξιολογεί το μέλλον και το κόστος της μη-συναίνεσης.

Η πολυτέλεια της συνεχούς διαφωνίας και της ριζοσπαστικής, διαλυτικής αντίρρησης  μπορεί να αναστείλει το σύνολο του οδικού χάρτη που έχουμε συμφωνήσει με τους ευρωπαίους εταίρους το καλοκαίρι του 2015. Πολύ περισσότερο τώρα όπου η διαφωνία δεν μπορεί να προσφέρει πολιτικά οφέλη. Τουναντίον αυτή η κρίση δείχνει ότι μπορεί να καταβροχθίσει το πολιτικό σύστημα και να επιταχύνει διαλυτικές κοινωνικές εξελίξεις.