Σελίδες

Translate

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Ο Ανεξήγητος Ελληνικός Φιλορωσισμός


Είμαστε όλοι μάρτυρες του αυξανόμενου φιλορωσισμού στην ελληνική κοινή γνώμη. Τόσο ο πρόεδρος Πούτιν όσο και η Ρωσία ασκεί μια γοητεία στους Έλληνες η οποία είναι πλέον διάχυτη στο διαδίκτυο, στις συζητήσεις, στην κοινή γνώμη ακόμα και στην παραδοσιακή δεξιά η οποία αποτελούσε τον μόνιμο διώκτη του Σοβιετικού κράτους την μετά τον πόλεμο εποχή. Η γοητεία των ρωσικών παρεμβάσεων στην εξωτερική πολιτική αλλά και τα επιτεύγματα της Ρωσίας αποτελούν πλέον  το μόνιμο θέμα συζήτησης. Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει μια ιστορική πραγματικότητα που απορρέει από την νεότερη ιστορία και τις διμερείς σχέσεις. Η Ρωσία με την οποιαδήποτε κρατική υπόσταση είτε ως Σοβιετική Ένωση είτε ως Ρωσία  υπόσταση δεν στάθηκε ποτέ στο πλευρό των ελληνικών θέσεων. Κατά την διάρκεια των εθνικών αγώνων ή απείχε ή βρισκόταν απέναντι.
Είναι απορίας άξιον όταν εκείνο το μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης που αποδίδει μεγάλο μέρος της ευθύνης στην Σοβιετική Ενωση για την περιπέτεια του εμφυλίου το ίδιο μέρος της κοινής γνώμης διάκειται σήμερα φιλικά προς την σύγχρονη Ρωσία. Το ίδιο μέρος της κοινής γνώμης που αποδίδει σημαντική ευθύνη στην Σοβιετική Ενωση για την προσπάθεια αποσταθεροποίησης του ελληνικού μεταπολεμικού κράτους τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον εμφύλιο  συμβάλλοντας στο νέο εθνικό διχασμό το ίδιο μέρος αναζητά την στήριξή της. Πέφτει στην λήθη το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση φέρει σημαντικό μέρος της ευθύνης για την διεξαγωγή του εμφύλιου πολέμου. Αποδίδουμε ευθύνη στους δυτικούς συμμάχους για τα εθνικά θέματα μας διαφεύγει ότι ο πανσλαβισμός εξέθρεψε το Σκοπιανό ζήτημα.  Επιπλέον, η Ρωσία δεν έδωσε ποτέ ΕΣΠΑ ή κοινοτικά πακέτα, δεν έδωσε σχέδιο  Μάρσαλ (αξίζει να διαβάσει κανείς την έκθεση Βαρβαρέσου για την συμβολή των Κυβερνήσεων των ΗΠΑ στην αναστήλωση της μεταπολεμικής Ελλάδας). Ούτε ρούβλι δεν φάνηκε στην ελληνική κοινωνία εκτός από τα χρήματα που διακινούσε ο Ζαχαριάδης στον εμφύλιο. Ακόμα και πρόσφατα  όταν ο τότε υπουργός οικονομίας Παπακωνσταντίνου ζήτησε την βοήθεια για την εξαγορά του χρέους τότε οι Ρωσικές Αρχές του έδειξαν τον δρόμο της Διεθνούς Τράπεζας.
Προκύπτει λοιπόν το εύλογο ερώτημα ποιος είναι ο λόγος, ποια είναι η εξήγηση αυτού του παράδοξου; Κατά την γνώμη μου τρείς είναι οι λόγοι της εμφάνισης του ανεξήγητου φιλορωσισμού:
O πρώτος λόγος εμφανίστηκε ως προϊόν της κρίσης.  Συνδέεται με την μεγάλη απογοήτευση από τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης από την Ε.Ε.    αλλά και τις επαναλαμβανόμενες   προσβολές που δέχτηκε η ελληνική κοινωνία.  Για τον μέσο ευρωπαίο πολίτη ο Έλληνας σήμερα αποτελεί κάτι παραπλήσιο του τεμπέλη, του κλέφτη, του αδύναμου να ενταχθεί στο σύγχρονο ευρωπαϊκό πλαίσιο  και αυτό το εισπράττει η ελληνική κοινωνία. Τελευταία,  σύμφωνα με τις δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων η Χώρα χαρακτηρίστηκε ως ‘διαλυμένη’ συγκρινόμενη με τις αφρικανικές δημοκρατίες.
Στην συνέχεια το Κυπριακό, τα Ίμια το Σκοπιανό αποτέλεσαν  τραυματικές εμπειρίες και οι ήττες χρεώθηκαν αποκλειστικά στους εκ δυσμάς συμμάχους. Η ελληνική κοινή γνώμη δεν αφήνει πολλά περιθώρια αυτοκριτικής. Η εγκαθιδρυμένη συνωμοσιολογία  αποτέλεσε το καταλληλότερο υπόβαθρο για την διόγκωση του αντιαμερικανισμού.  Στην Ελλάδα φαίνεται ότι αγαπάμε να μισούμε του Αμερικάνους.
Και τέλος τον δικό της ρόλο έχει παίξει η ορθόδοξη παράδοση. Tα τελευταία χρόνια βλέπουμε να εξελίσσεται μια προσπάθεια προκειμένου να αναδειχθεί η  Ρωσία ως ο μεγάλος οικουμενικός  προστάτης  της ορθοδοξίας. Το βλέπουμε στην ελληνική κοινή γνώμη με την αναβίωση δοξασιών όπως αυτή του μαρμαρωμένου βασιλιά,  της επέλασης του ξανθού γένους κ.λ.π. Στον μέχρι τώρα  δυικό πόλεμο των πολιτισμών εμφανίζονται οι ορθόδοξες δυνάμεις που δίνουν και αυτές την μάχη ενάντια στους ‘κακούς’.   
Η ελληνική κυρίαρχη αντίληψη φαίνεται  σταδιακά να απομακρύνεται από τον για πολλά χρόνια εδραιωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Η οικονομική ύφεση και κρίση συμβάλλει σ’ αυτή την απομάκρυνση. Επαναπροσδιορίζεται πολιτιστικά αναζητώντας νέα εθνικά αφηγήματα και νέες συμμαχίες.  Ψάχνει την δικαίωση της και την πραγματοποίηση των εθνικών ψυχώσεων.  Για άλλη μια φορά αυτή η αναζήτηση συμμαχιών γίνεται περισσότερο με το θυμικό και με μια μεταφυσική προσέγγιση και λιγότερο ορθολογικά. Και αυτό είναι  αποτέλεσα της κρίσης.  
Η ελληνική κυρίαρχη αντίληψη φαίνεται  σταδιακά να απομακρύνεται από τον για πολλά χρόνια εδραιωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Η οικονομική ύφεση και κρίση συμβάλλει σ’ αυτή την απομάκρυνση. Επαναπροσδιορίζεται πολιτιστικά αναζητώντας νέα εθνικά αφηγήματα και νέες συμμαχίες.  Ψάχνει την δικαίωση της και την πραγματοποίηση των εθνικών ψυχώσεων.  Για άλλη μια φορά αυτή η αναζήτηση συμμαχιών γίνεται περισσότερο με το θυμικό και με μια μεταφυσική προσέγγιση και λιγότερο ορθολογικά. Και αυτό είναι  αποτέλεσα της κρίσης.
Και τέλος τον δικό της ρόλο έχει παίξει η ορθόδοξη παράδοση. Tα τελευταία χρόνια βλέπουμε να εξελίσσεται μια προσπάθεια προκειμένου να αναδειχθεί η  Ρωσία ως ο μεγάλος οικουμενικός  προστάτης  της ορθοδοξίας. Το βλέπουμε στην ελληνική κοινή γνώμη με την αναβίωση δοξασιών όπως αυτή του μαρμαρωμένου βασιλιά,  της επέλασης του ξανθού γένους κ.λ.π. Στον μέχρι τώρα  δυικό πόλεμο των πολιτισμών εμφανίζονται οι ορθόδοξες δυνάμεις που δίνουν και αυτές την μάχη ενάντια στους ‘κακούς’.   Η ελληνική κυρίαρχη αντίληψη φαίνεται  σταδιακά να απομακρύνεται από τον για πολλά χρόνια εδραιωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Η οικονομική ύφεση και κρίση συμβάλλει σ’ αυτή την απομάκρυνση. Επαναπροσδιορίζεται πολιτιστικά αναζητώντας νέα εθνικά αφηγήματα και νέες συμμαχίες.  Ψάχνει την δικαίωση της και την πραγματοποίηση των εθνικών ψυχώσεων.  Για άλλη μια φορά αυτή η αναζήτηση συμμαχιών γίνεται περισσότερο με το θυμικό και με μια μεταφυσική προσέγγιση και λιγότερο ορθολογικά. Και αυτό είναι  αποτέλεσα της κρίσης.  
Η ελληνική κυρίαρχη αντίληψη φαίνεται  σταδιακά να απομακρύνεται από τον για πολλά χρόνια εδραιωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Η οικονομική ύφεση και κρίση συμβάλλει σ’ αυτή την απομάκρυνση. Επαναπροσδιορίζεται πολιτιστικά αναζητώντας νέα εθνικά αφηγήματα και νέες συμμαχίες.  Ψάχνει την δικαίωση της και την πραγματοποίηση των εθνικών ψυχώσεων.  Για άλλη μια φορά αυτή η αναζήτηση συμμαχιών γίνεται περισσότερο με το θυμικό και με μια μεταφυσική προσέγγιση και λιγότερο ορθολογικά. Και αυτό είναι ένα τραγικό αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Με ενδιαφέρει η άποψή σας