Το κόστος της αναδιάρθρωσης

Το κόστος της χρεοκοπίας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τον τρόπο διαχείρισης της αναδιάρθρωσης των ομολόγων. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα για το πώς οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία θα εγγράψουν τις ζημίες, σε ποιό χρονικό διάστημα θα μπορέσουν να τις αποσβέσουν, πώς θα υποδεχθεί η αγορά τα νέα ομόλογα και τι απόδοση θα απαιτεί προσδιορίζουν και το συνολικό κόστος της αναδιάρθρωσης. Ακόμα και η παραμονή της χώρας στην ΟΝΕ εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε τις συνέπειες της αναδιάρθρωσης. Ετσι γίνεται κατανοητό ότι η υλοποίηση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου ξεφεύγει από την υπεραπλούστευμένη προσέγγιση της μείωσης της αξίας των υφιστάμενων ομολόγων κατά 50%. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι από το 1998 και εντεύθεν στο σύνολο των αναδιαρθρώσεων που έλαβαν χώρα (π.χ. Ρωσία, Ουκρανία, Αργεντινή, Εκουαδόρ κ.α.) οι δανειστές και οι κάτοχοι των ομολόγων τύγχαναν διαφορετικής μεταχείρισης ακόμα και εντός της ίδιας διαδικασίας χρεοκοπίας. Σ αυτό το πλαίσιο η διαδικασία αναδιάρθρωσης προσαρμόστηκε σε πολλές περιπτώσεις και στις ανάγκες επιμέρους ομάδων δανειστών. Δεδομένου ότι τα ελληνικά ομόλογα αποτελούν ένα κυρίαρχο περιουσιακό στοιχείο του ενεργητικού συγκεκριμένων ομάδων δανειστών (όπως τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ελληνικές τράπεζες) πρέπει να τους παρέχεται η δυνατότητα να υποβάλλουν μέσα στο πλαίσιο των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου τις δικές τους προτάσεις τους.
Είναι κατανοητό ότι από την μια μεριά ότι πρέπει η αναδιάρθρωση του χρέους να είναι τόσο δραστική ώστε να καταλήξει σε ένα βιώσιμο και εξυπηρετίσιμο χρέος καθώς και να βελτιώσει την δημοσιονομική εικόνα της Ελλάδος από την άλλη όμως πρέπει η επόμενη μέρα να βρεί την ελληνική οικονομία με ασφαλιστικό και τραπεζικό σύστημα. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων θα μπορούσαν να καταγραφούν ορισμένες διαφοροποιήσεις ιδιαίτερα για τους οργανισμούς που συνηθίζουν να παρακρατούν τα ομόλογα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Δεδομένου ότι μέχρι στιγμής τα ελληνικά ομόλογα υπόκεινται στο ελληνικό δίκαιο μπορεί η Ελλάδα μονομερώς ή σε συνεννόηση με τους δανειστές της να διεκδικήσει γι αυτές τις ειδικές κατηγορίες κατόχων ελληνικών ομολόγων ειδικές λύσεις. Με κατάλληλες μεταβολές των χαρακτηριστικών (διάρκεια, κουπόνι) που επηρεάζουν την αξία των ομολόγων μπορεί να επιτευχθεί ένα ισοδύναμο αποτέλεσμα και να αποφευχθεί η μεγάλη μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Με αυτό τον τρόπο προστατεύεται σε ένα μεγάλο βαθμό η κεφαλαιουχική επάρκεια πολλών οργανισμών χωρίς να ωθούνται σε μια ασυντόνιστη χρεοκοπία. Δεδομένου ότι οι μακροχρόνιοι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την ποιότητα των ομολόγων θα μπορούσε να αντισταθμιστεί αυτή η παροχή με χαμηλότερης ποιότητας ομόλογα.

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα σηματοδοτήσει την πορεία της ελληνικής οικονομίας για τις επόμενες δεκαετίες. Επομένως η οποιαδήποτε λύση και το επισυναπτόμενο κόστος πρέπει να γίνει αντικείμενο ενός σοβαρού διαλόγου πριν την ολοκλήρωση του PSA-2. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα υπάρξει μια δυσκολία πληρωμής του κόστους από το κοινωνικό σύνολο.