Η Γοητεία της Ρήξης

Είναι αλήθεια ότι η ρήξη με πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς αποτελούσε μια ιδιαίτερη γοητευτική λύση για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Για τα εγχώρια αδιέξοδα πολλές φορές έδινε μια ουσιαστική διέξοδο με βραχυχρόνια πολιτικά οφέλη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι 'ρήξεις΄ της δεκαετίας του '80 που έδωσαν πολιτικά οφέλη στο ΠΑΣΟΚ επιτρέποντάς του να εγκλωβίσει τις κεντροαριστερές δυνάμεις μέσα από διλήμματα για την ΕΟΚ, για ΝΑΤΟ για ξένους και εγχώριους καπιταλιστές. Ολες αυτές οι ρήξεις οδήγησαν σταδιακά την ελληνική εξωτερική σκηνή να συναναστρέφεται τον Καντάφι τον Νοριέγκα, τον Αραφάτ, τον Γιαρουζέλσκι, τον Ε. Χόνεκερ κ.λ.π. Αυτός ο τρίτος δρόμος όχι μόνο δεν απέφερε κάποια σημαντικά οφέλη για την Ελλάδα αλλά την απομόνωσε μετατρέποντας πολλές φορές τους Ελληνες ηγέτες σε γραφικές περιθωριακές φιγούρες της διεθνούς σκηνής.

Για τον ρόλο της τρόικα και του ΔΝΤ έχω εκφραστεί επανειλημμένα μέσα από αυτό το blog. Ωστόσο η κριτική και η ρήξη πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και την χρονική στιγμή που εκδηλώνεται. Η ελληνική οικονομία υποτίθεται ότι προετοιμάζεται να συζητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους της, υποτίθεται ότι προετοιμάζεται να βγεί στις αγορές και να αντλήσει 2-4 δισ και επιπλέον ετοιμάζεται να ασκήσει την ευρωπαική προεδρία το α εξάμηνο του 2014. Σ αυτό το πλαίσιο το μοναδικό στοιχείο που δεν θα χρειαζόταν είναι η ρήξη με την τρόικα. Μεταξύ της απόλυτης υπακοής και της ρήξης υπάρχει και η τεκμηριωμένη διαφωνία. Κάτι που φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Αφού περάσαμε μια φάση απόλυτης συμφωνίας όπου σε ορισμένες περιπτώσεις υπερθεματίζαμε στην άσκηση της πολιτικής  ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι αυτοί που είχαν στα χέρια τους τις ιερές βέδες του ελληνικού εκσυγχρονισμού απεργάζονται σενάρια εξόντωσης μας.

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο δύο βδομάδες όταν υποστηρίζαμε ότι το μνημόνιο αποτελεί το πιο εμπεριστατωμένο κείμενο οικονομικής πολιτικής και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι το μνημόνιο μας οδηγεί αδιέξοδο και φανταζόμαστε σενάρια συνολικών ρήξεων; Και το αστείο είναι ότι μετά απ όλ' αυτά φταίνε οι ευρωπαίοι που δεν μας παίρνουν στα σοβαρά.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οχι μόνο υπογράψαμε και ψηφίσαμε αλλά δεχτήκαμε και με ανακούφιση τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα δημοσιονομικής σταθερότητας. Δυστυχώς απ' ότι φαίνεται λίγοι τα διάβασαν και απ αυτούς τους λίγους που τα διάβασαν λίγοι τα κατάλαβαν. Οπως και να έχει όμως αυτά τα προγράμματα αποτελούν μια πραγματικότητα εξαιρετικά δύσκολο να την ξεπεράσουμε χωρίς κάποιες συνολικές ρήξεις για τις οποίες ίσως να μην έχουμε κατανοήσει τις δυσμενείς συνέπειες.