Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Κλαδική Πολιτική

Συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την εφαρμογή των μνημονίων και του προγράμματος της δημοσιονομικής σταθερότητας στην ελληνική οικονομία. Η αποτελεσματικότητα αυτού του προγράμματος είναι μια μεγάλη συζήτηση και υπάρχουν διαφοροποιούμενες απόψεις. Σ’ αυτό όμως που συγκλίνουν όλοι είναι ότι τέσσερα χρόνια τώρα ο δημόσιος διάλογος, η δημόσια συζήτηση και η οικονομική πολιτική βρίσκονται παγιδευμένοι  αποκλειστικά και μόνο στα θέματα της δημοσιονομικής σταθερότητας.  Ετσι με την συμπλήρωση των τεσσάρων ετών το ζήτημα της ανάπτυξης αποτελεί μια νομοτελειακή απαίτηση στην οποία πρέπει να ανταποκριθούμε. Με αυτό τον τρόπο θα ξεκινήσει ένας προβληματισμός για την διαμόρφωση μιας αναπτυξιακής πολιτικής που θα μπορέσει να εξειδικεύσει το αίτημα για την ανάπτυξη.
Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε ότι η ανάπτυξη δεν πρόκειται να προέλθει από τον δημόσιο τομέα ούτε και από τις γνωστές πηγές που τροφοδότησαν τους θετικούς ρυθμούς μεταβολής του ΑΕΠ τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο ιδιωτικός τομέας και οι ιδιωτικές επενδύσεις παγίου κεφαλαίου αποτελούν την μοναδική αναπτυξιακή διέξοδο. Ενώ η παραπάνω άποψη φαίνεται ότι αρχίζει να εμπεδώνεται στην ελληνική κοινωνία διαπιστώνεται ένα πρόβλημα εξειδίκευσης αυτής της αναπτυξιακής πολιτικής. Με άλλα λόγια ο προβληματισμός που αναπτύσσεται συνδέεται με τον κλαδικό προσανατολισμό της αναπτυξιακής πολιτικής.
Για να δώσουμε πειστικές απαντήσεις στον παραπάνω προβληματισμό πρέπει να εισάγουμε την έννοια του συγκριτικού πλεονεκτήματος του κάθε κλάδου και παραγωγικού τομέα  στην ελληνική οικονομία. Πιο απλά πρέπει να προσδιορίσουμε  τους κλάδους και τομείς της ελληνικής παραγωγικής δραστηριότητας όπου οι επενδύσεις θα μπορούν να παράγουν μεγάλη συμμετοχή στο ΑΕΠ σε σύντομο χρονικό διάστημα  και θέσεις εργασίας.  Με αυτό τον τρόπο θα προσδιοριστούν οι τομείς της οικονομίας όπου θα κατευθυνθούν οι παραγωγικοί πόροι, οι επενδύσεις, τα κίνητρα και οι βελτιώσεις του θεσμικού πλαισίου που θα υποβοηθήσουν την λειτουργία του.

Σ αυτή την συζήτηση όπως και σε πολλά άλλα οικονομικά ζητήματα οι απόψεις είναι πολλές δημιουργώντας τέτοια σύγχυση όπου συγχέουμε καμιά φορά την γνώμη με την γνώση.  Στην συζήτηση για την παραγωγική ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας ο γνώμονας της κλαδικής πολιτικής πρέπει να είναι ένας και μοναδικός  και να απαντά στο ερώτημα  ποιοι είναι οι κλάδοι που παράγουν προιόντα τα οποία έχουν την μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και ποιοι κλάδοι μπορούν να ενισχύσουν την εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας.  Αν κρίνει κανείς από τα πρόσφατα  στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα η  ΕΛΣΤΑ ο παραγωγικός  μετασχηματισμός που έχει επιτευχθεί μέχρι σήμερα είναι πολύ μικρός. Συγκεκριμένα οι τομείς με την μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία (ορυχεία, μεταποίηση, ενέργεια) το 2009 συνέβαλλαν κατά 11,4% στην διαμόρφωση του ΑΕΠ ενώ το 2013 η αντίστοιχη συμβολή ανήλθε στο 12,4. Επιπλέον τα στοιχεία της ευρ. Επιτροπής για το 2013 δείχνουν ότι οι Ελληνες συνεχίζουν να επενδύουν στην εστίαση.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις και προτάσεις  συνεχίζουν να αποτελούν ζητούμενα του παραγωγικού μετασχηματισμού  της ελληνικής οικονομίας αλλά να αποτελούν και την μόνιμη επωδό οποιασδήποτε συνταγής ελληνικής και  ξένης για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.  Το πρόβλημα λοιπόν Από δώ και πέρα  είναι η εξειδίκευση σε μέτρα πολιτικής και η διαμόρφωση του κατάλληλου πλαισίου.