Οι Αναποφάσιστοι και οι Συγκατανευσίες της προεκλογικής περιόδου.

Μόνο οι αδαείς και οι εξ’ επαγγέλματος  συγκατανευσίες δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την παρατηρούμενη αυξημένη αποχή και την ρευστότητα  του εκλογικού σώματος. Λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές, οι οποίες έχουν λάβει έναν χαρακτήρα ουσιαστικής πολιτικής αναμέτρησης,   το 20% δεν έχει αποφασίσει ενώ ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό δεν έχει καμία κομματική ταύτιση και επιλέγει κόμμα  κάτω από την πίεση διλλημάτων. Επιπλέον διαπιστώνεται η αδυναμία των κομμάτων να πείσουν ότι διαθέτουν μια αξιόλογη πλατφόρμα εξόδου από την κρίση και έναν αξιόπιστο πολιτικό λόγο που εκτός από ατάκες και εκβιασμούς περιέχει και προτάσεις.

Κατά την γνώμη μου η εξήγηση είναι απλή εφόσον  η συνταγή γι αυτές τις εκλογές είναι πανομοιότυπη  της συνταγής της μεγάλης πολιτικής  πόλωσης που ξεκίνησε ταυτόχρονα με την κρίση.  Στα πρώτα χρόνια του Παπανδρεικού ΠΑΣΟΚ το δίλημμα ήταν μνημόνιο αντί μνημόνιο. Ήταν τότε που το ΠΑΣΟΚ αναζητούσε στις προτάσεις και στις λέξεις των ιερών βεδδών του  ΔΝΤ την λύση για πάσα νόσο της ελληνικής οικονομίας.  Από την άλλη μεριά  ο  πολιτικός λόγος της ΝΔ  εξαντλείτο  στην στείρα καταγγελία και την παροχολογία. Στην συνέχεια η πολιτική αντιπαράθεση διαμορφώθηκε έχοντας  από την μια μεριά  τη  ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και από την άλλη μεριά τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην α΄ φάση το δίλημμα ήταν ‘διάσωση’ ή ‘χρεοκοπία’  με την αναδιάρθρωση του χρέους  ενώ  στην  β’  φάση το δίλλημα ήταν ‘ευρώ’ ή ‘δραχμή’. Ήταν Μάρτης του 2012 όταν οι  πανηγυρισμοί από την μεγάλη επιτυχία της αναδιάρθρωσης του χρέους είχε οδηγήσει μια μερίδα των ΜΜΕ που συγκαταλέγονται  στους μόνιμους συγκατενευσίες να προβάλλουν την ιδέα ότι ‘τελειώσαμε’ με το χρέος.    Με αυτό τον τρόπο η  ένταση των κομματικών λόγων η ρηχή επιχειρηματολογία και οι υπεραπλουστεύσεις   εγκλώβισε  τον δημόσιο  διάλογο σε μη ρεαλιστικές προτάσεις. Τα δίπολα που αναπτύχθηκαν απαγόρευσαν την διαμόρφωση οποιασδήποτε επιχειρηματολογίας που θα μπορούσε να παρεκκλίνει ελάχιστα από το κεντρικό αφήγημα.  Αυτή η κατάσταση δημιούργησε και μια πίεση για άμεσα αποτελέσματα. Η πίεση αυτή οδήγησε τον τότε πρωθυπουργό την άνοιξη του 2011 να κάνει τις αλήστου μνήμης δηλώσεις περί ‘πιστολιού από την Γερμανία και σφαιρών από τις Βρυξέλλες’. Ολοι τότε κατάλαβαν ότι υπάρχει ή  μια εγγενής   αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας ή συνειδητό ψέμα. Είναι η εποχή όπου τα διλλήματα ακόμα  μπορούσαν να λειτουργήσουν ως παράγοντες πολιτικού εγκλωβισμού  και να κάνουν αποδεκτές τις οποιεσδήποτε λύσεις. Ας σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και η λύση Πετσάλνικου- πρωθυπουργού συζητήθηκε προκειμένου να διασωθεί η ελληνική οικονομία από την έξοδο από την ΟΝΕ.

 Στις επικείμενες ευρωεκλογές  το καινούργιο δίλλημα  είναι ‘σταθερότητα’ ή ‘περιπέτεια’. Απέναντι σ’ αυτό το δίλημμα βλέπουμε μια πρωτόγνωρη επιφύλαξη από το εκλογικό σώμα.  Σήμερα το πολιτικό εκκρεμές ταλαντώνεται μεταξύ του μηδενισμού των οποιοδήποτε επιτευγμάτων της τετραετίας που μας πέρασε και δημοσιογραφικής φλυαρίας των συγκατανευσιών. ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος διαπιστώνει μια  αδυναμία να τοποθετηθούν οι πολιτικοί ηγήτορες  απέναντι στα καίρια οικονομικά και κοινωνικά  θέματα. Η αλλεπάλληλη διάψευση των προσδοκιών και των προηγούμενων διλλημάτων έκαναν   τον  θυμό  και  την  τιμωρία να  αποτελούν  το κίνητρο μιας σημαντικής μάζας πολιτών. Για μια άλλη ομάδα του εκλογικού σώματος  η ανανέωση μπερδεύεται με το life style και την ανάδειξη της ασημαντότητας. Το χειρότερο είναι ότι το καινούργιο στην πολιτική σκηνή εισέρχεται με τους ‘κορυφαίους’ προβληματισμούς σχετικά με το Αγιο Φώς. Η συστημική λαϊκίστικη πόζα που υιοθετείται το τελευταίο διάστημα φαίνεται να μπορεί να φιλοξενήσει την οποιαδήποτε αντίδραση που τονώνει το αίσθημα θυματοποίησης του ελληνικού λαού.

Απέναντι σ’ αυτά όλα τα σενάρια για την τελική έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος όλα  είναι πιθανά. Το εκπληκτικό όμως είναι ότι οι επόμενες εκλογές  μπορεί να αποτελέσουν την απαρχή ενός ευρύτατου πολιτικού μετασχηματισμού που θα έχει προκληθεί από ανυποψίαστους ψηφοφόρους. Ο πολιτικός σεισμός θα σημειωθεί από ένα ρεύμα του οποίου το πολιτικό περιεχόμενο και η αντίδραση έχει μια εννοιολογική απροσδιοριστία.