Oικονομική Θεολογία ή Θεολογική Οικονομία

Η πρώτη μεγάλη διαφορά που επισημαίνουν οι ξένοι παρατηρητές- δημοσιογράφοι συγκρίνοντας την ελληνική πραγματικότητα και αυτή άλλων χωρών του μνημονίου  είναι ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα  για τα μείζονα οικονομικά θέματα. Δεν είναι υπερβολή ανέφερε σε συζήτηση  ευρωπαίος ανταποκριτής μεγάλης ευρωπαικής εφημερίδας ότι η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί σε ένα τρόπο διαλόγου ο οποίος έχει πολλά αξιώματα και αναπόδεικτες αναφορές, εμπεριέχει πολλά φετίχ και ταμπού και πάνω απ’ όλα φαίνεται να διέπεται από μια μεταφυσική προσέγγιση όσον αφορά την ανάπτυξη.

Με αυτό το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου διαμορφώνεται μια κυρίαρχη αντίληψη η οποία σύρει κυριολεκτικά την πολιτική σκηνή και καθιστά την οικονομική πολιτική παρακολουθητή μιας τριτοκοσμικής θεώρησης της οικονομίας.

Με μεγάλη ευκολία και αναντίρρητα υιοθετήσαμε την σαθρή επιχειρηματολογία για την εφαρμογή μιας πολιτικής σταθεροποίησης η οποία πρέσβευε την επαναφορά στην ανάπτυξη ένα χρόνο μετά την εφαρμογή της. Με την ελάχιστη αμφισβήτηση πιστέψαμε ότι το άνοιγμα του επαγγέλματος του οδηγού ταξί θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Όποιος  μιλούσε για την αναγκαία νομισματική χαλάρωση χαρακτηρίζονταν φίλος της δραχμής και περιοριζόταν ο δημόσιος λόγος του. Στην αντίπερα όχθη είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πιστεύει ότι μπορούν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Είναι πραγματικά θέμα για έρευνα η αφοσίωση της ελληνικής κοινωνίας στην οικονομία του δημόσιου τομέα. Οι ιερές αγελάδες της οικονομικής ζωής, οι επονομαζόμενες ΔΕΚΟ, συνεχίζουν να φαντάζουν ως οι πιο άμεσοι μηχανισμοί παραγωγής πλούτου και θέσεων εργασίας. Σήμερα είκοσι χρόνια μετά  από τις επικές στιγμές των Κολλά και Σταμούλου όπου ένα σύστημα συνδικαλιστών υπεραμύνετο του κρατικού χαρακτήρα των δημοσίων επιχειρήσεων επανερχόμαστε στα ίδια και χρειάζεται η επιστράτευση των εργαζομένων της ΔΕΗ προκειμένου να αποφευχθεί ένα γενικότερο blackout. Θαρρείς ότι αυτή η χώρα είναι ένα νησί απομονωμένο από τις εξελίξεις και έχει διαμορφώσει  το δικό του μοναδικό οικοσύστημα.

Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι οι ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι. Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική παραγωγική μηχανή δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας. Τα επόμενα χρόνια  ακόμα και η προβλεπόμενη  μικρή ανάπτυξη θα έχει σαν αποτέλεσμα την υπερεργασία, υπερωρία και όχι την αύξηση της απασχόλησης. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το μεγάλο πρόβλημα της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας η οικονομία χρειάζεται ένα σοκ. Ας σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και στα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης (2000-2007) η ελληνική οικονομία παρήγαγε 50.000 νέες θέσεις εργασίας. Από την άλλη μεριά σε ότι καινούργιο συζητάμε για την ανανέωση της παραγωγικής μας μηχανής υπάρχει μια ισχυρότατη αντίδραση. Τα λιμάνια δεν πρέπει να πάνε στους κινέζους διότι δεν θα τα ελέγχουμε, ο ΤΑP καταστρέφει τα χωράφια της Αν. Μακεδονίας, ο αγωγός Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη θα μόλυνε τον Εβρο αν ταυτόχρονα γινόταν στην περιοχή της Θράκης ένα σεισμός 8 r. και μια πλημμύρα τύπου Νώε,  το υγροποιημένο αέριο απειλεί να καταστρέψει την τουριστική ανάπτυξη της Καβάλας, οι ανεμογεννήτριες απειλούν  το ανάγλυφο της Σκύρου, η εξόρυξη του χρυσού στην Χαλκιδική κινδυνεύει να καταστρέψει τον δασικό πλούτου από την Κατερίνη μέχρι το Κιλκίς και μόλις  πρόσφατα η εξόρυξη πετρελαίου στο Κατάκολο απειλεί την επώαση της καρέτα-καρέτα που απ’ότι φαίνεται   αφήνει τ’ αυγά της σε ολόκληρη την Δυτική Ελλάδα, όσον αφορά στην αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας οι αντιδράσεις σχετίζονται με την μικρή ΔΕΗ διότι θεωρείται εθνική μειοδοσία να συζητήσουμε για την μεγάλη.   Σε όλες αυτές τις αντιδράσεις υπάρχει θεμελιωμένη η αντίληψη ότι δεν χρειαζόμαστε τις ‘κακές’ ιδιωτικές επενδύσεις διότι πολύ απλά  θα δημιουργηθούν  θέσεις εργασίας από τις ΔΕΚΟ. Η εγκαθιδρυμένη αυτή αντίληψη από την δεκαετία του 1980 παρέχει την ασφάλεια και το κοινωνικό άλλοθι  σε οποιαδήποτε αντίδραση και εντέλει  καταστροφή της οποιαδήποτε επένδυσης η αποκρατικοποίησης. Σε πολύ απλή μετάφραση δεν έχουμε ανάγκη τις επενδύσεις διότι πολύ απλά οι θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν από τις ΔΕΚΟ μέσα από μια διαδικασία παραγωγής πλούτου που δεν υπάρχει η ανάγκη να εξηγηθεί ο τρόπος  διότι ο διάλογος γίνεται με θεολογικούς όρους.