Συνεργατικό Παίγνιο Διαπραγματεύσεων Ελλάδος Δανειστών

Το είχα γράψει και πέρσι το καλοκαίρι. Οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές είναι ένα παίγνιο όπου και τα τρία διαπραγματευόμενα μέρη (ΔΝΤ,Ε.Ε.,Ελλάδα) ξέρουν εκ των προτέρων ότι πρέπει να καταλήξουν σε μια συμφωνία. Το κόστος της ‘μη συμφωνίας’ είναι τεράστιο για όλους. Ας αναλογιστεί κανείς τις συνέπειες της τυπικής χρεοκοπίας της Ελλάδος και της εξόδου της από την ΟΝΕ την παραμονή του δημοψηφίσματος του Ην. Βασιλείου. Ας σκεφτεί κανείς τον λόγο ύπαρξης του ΔΝΤ μετά την οριστική αποτυχία του ελληνικού προγράμματος. Το μέγεθος του χρέους και η εύθραυστη αγορά ομολόγων κάνει επικίνδυνη ακόμα και την οποιαδήποτε σκέψη αθέτησης πληρωμών. Και βέβαια ας αναλογιστεί κανείς τις περιπέτειες για την Ελλάδα μετά από την διακοπή των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Αρα πρόκειται περί ενός συνεργατικού παιγνίου των τριών ορθολογικών μερών όπου κανένας δεν θέλει την λύση ‘μη συμφωνία’ προσπαθεί όμως να μεγιστοποιήσει τα δικά του κέρδη.

Το τέλος των διαπραγματεύσεων το ξέρουμε και αν δεν το γνωρίζουμε με λεπτομέρειες μπορούμε να το σκιαγραφήσουμε. Αυτό το οποίο δεν γνωρίζουμε και λίγοι μόνο φαίνεται ότι ανησυχούν είναι ότι αυτά τα χιλιοπαιγμένα σενάρια δεν δίνουν λύσεις στο πρόβλημα και αρχίζουν πλέον να μην πείθουν. Πόσο ακόμα θα μπορεί το ΔΝΤ να εμπλέκεται σε ένα πρόγραμμα που δεν ‘βγαίνει’; Για πόσο ακόμα θα μπορούν οι ευρωπαίοι να ασχολούνται ανεπιτυχώς με το ελληνικό πρόγραμμα και να χρεώνουν ντετερμινιστικά τις αποτυχίες στις μη μεταρρυθμίσεις της ελληνικής πλευράς; Και τέλος πόσο μπορεί να ανεχθεί μια κοινωνία να υπηρετεί έναν οδικό χάρτη όπου το μοναδικό του αποτέλεσμα είναι η ύφεση η ανεργία και ο αποπληθωρισμός;