Εθνικός Αυτισμός

Επτά χρόνια τα ίδια πράγματα. Αξιολόγηση, δόση, δημοσιονομικές περικοπές, αέναες μεταρρυθμίσεις. Εγκλωβιστήκαμε σε μια κατάσταση που περιορίζει έως εκμηδενίζει την δυνατότητα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος να προετοιμαστεί και να προσαρμοστεί στο καινούργιο που έρχεται. Ο κόσμος αλλάζει, η ευρύτερη περιοχή φλέγεται και εμείς ζούμε την δικιά μας εσωστρέφεια.

Η εθνική κόπωση σε συνδυασμό με την τραγική υποβάθμιση του πολιτικού λόγου τροφοδοτούν αυτόν τον αυτισμό και μας τοποθετούν στο περιθώριο των εξελίξεων. Πόλεμος στην Μ. Ανατολή, επαναχάραξη συνόρων, προσφυγικό, προβληματική λειτουργία της ΟΝΕ, ευρωρωσικές σχέσεις, νέα αμερικανική πολιτική αλλά και Κυπριακό φαίνεται ότι δεν μας αφορούν. Και δεν μας αφορούν διότι δεν έχουμε θέσεις και προβληματισμούς γι αυτά τα θέματα. 

Είναι χαρακτηριστική η αδυναμία παρακολούθησης των εξελίξεων ακόμα η έλλειψη πολιτικής σκέψης και σχεδιασμού. Λες και υπάρχει μια συμφωνία να  περιμένουν οι εξελίξεις πότε θα ρυθμιστεί το δικό μας χρέος και πότε θα τελειώσει η ύφεση. Ο κόσμος αλλάζει και οι ισορροπίες επίσης. Αρκεί να αναφερθεί ότι η Cosco μελετά την δημιουργία παράλληλης διώρυγας στην Νικαράγουα και το πρόγραμμα της ‘αναπτυξιακής’ βοήθειας της Κίνας  το 2016 ήταν μεγαλύτερο απ’ αυτό της World Bank. Η ΕΕ και η ΟΝΕ σε λίγους μήνες δεν θα έχει καμμία σχέση με αυτό που γνωρίζουμε σήμερα και οι ΗΠΑ θα επανατοποθετηθούν  ακόμα και απέναντι στα παραδοσιακά αμυντικά δόγματα.

Δεν νομίζω ότι ποτέ στην μεταπολεμική ιστορία να ήταν η  απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τα κέντρα εξουσίας μεγαλύτερη. Ακόμα και στην εποχή του Τζ. Πιουριφόυ το εγχώριο πολιτικό σύστημα είχε περισσότερους βαθμούς ελευθερίας και ήταν τακτικός συνομιλητής των υπερδυνάμεων για τα σημαντικά θέματα. Αυτός ο αυτισμός και η απομόνωση που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρα.