H αγανάκτηση και ο θυμός είναι μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένα. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία πενήντα χρόνια έμαθε να ζεί με την ανάπτυξη και την διαρκή βελτίωση του βιοτικού της επιπέδου. Εμαθε να ζει με την αλματώδη κοινωνική κινητικότητα. Ξαφνικά τα πάντα ανατράπηκαν και τώρα καταλαβαίνουμε τι σημαίνει κρίση. Μέχρι εδώ καλά. Η κοινωνική διαμαρτυρία άρχισε να κορυφώνεται αλλά χωρίς πρόταση. Απλά συνοδεύεται από μια παθητική στάση απέναντι στις εξελίξεις και φοβάμαι και με μια άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας. ‘Πρέπει να μάθουμε πλέον να προτείνουμε και να ζούμε με τις επώδυνες λύσεις’ έλεγε ο Hoover το 1930 στις Η.Π.Α στην διάρκεια της μεγάλης κρίσης. Η κοινωνία χρειάζεται κριτική και πρόταση. Μια πρόταση που θα δημιουργήσει ένα αναπτυξιακό όραμα και επιτρέψει στις κοινωνικές δυνάμεις να στοιχιθούν πίσω απ αυτή. Μια πρόταση η οποία θα είναι προϊόν ενός ευρύτατου κοινωνικού διαλόγου και συναίνεσης.
Φαίνεται ότι η οικονομική κρίση θα είναι μακρά και επώδυνη. Η ανεργία σύντομα θα ξεπεράσει το 20% και το βιοτικό μας επίπεδο θα επιστρέψει πίσω στην δεκαετία του 1970. Αλλά καλό θα ήταν να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει ένας αυτόματος μηχανισμός που θα δώσει τέλος σ’ αυτή την νεοελληνική τραγωδία. Δεν πρόκειται να υπάρξουν οι δυνάμεις εκείνες που θα σηματοδοτήσουν την έξοδο από την μιζέρια αν η κοινωνία δεν συνειδητοποιήσει ότι και τα χρέη πρέπει να πληρωθούν και πρέπει να γίνουμε πιο παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί και ότι κανένας δεν μας χρωστάει τίποτα. Εμείς είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για την κατάσταση που βρισκόμαστε.
Μελετώντας τις οικονομικές κρίσεις μπορεί εύκολα να καταλήξει κανείς σε ένα χρήσιμο συμπέρασμα. Ανασταλτικό σημείο για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι η ντροπή. Η ντροπή να αποδεχθούμε ότι αυτό που κάναμε τόσα χρόνια ήταν λάθος και τώρα πρέπει να το αλλάξουμε. Η ντροπή να παραδεχθούμε ότι πολλά πράγματα δεν πήγαιναν καλά κα πρέπει να διορθωθούν. Η ντροπή να δείξουμε τα σκουπίδια που βάζαμε κάτω από το χαλί τόσα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με ενδιαφέρει η άποψή σας