Απειλή Διάλυσης της ΕΕ η Περαιτέρω Ενοποίηση

Τα τελευταία χρόνια η συνοχή της ευρωζώνης δοκιμάστηκε από την κρίση αλλά και από τις μεγάλες αποκλίσεις στις οικονομικές επιδόσεις των χωρών μελών.  Η συνθήκη του Maastricht αλλά και το σύμφωνο σταθερότητας  και ανάπτυξης  στηρίχθηκαν στην οικονομική σύγκλιση και στην απουσία κρίσεων.  Μετά τα προβλήματα ρευστότητας από την κατάρρευση της Leeman Brothers  σταδιακά η διαφοροποίηση της κάθε οικονομίας  δεν απεικονιζόταν πια στις συναλλαγματικές ισοτιμίες αλλά στην απόδοση των ομολόγων και αυτό δημιούργησε πρόσθετα προβλήματα. Ετσι σήμερα δεν είναι μόνο οι αποδόσεις των ομολόγων που διαφέρουν είναι και τα επιτόκια,  η ευκολία κίνησης κεφαλαίων , η ασφάλεια των καταθέσεων αλλά και ο πληθωρισμός μεταξύ των χωρών. Οι επιδόσεις στην πραγματική οικονομία διευρύνονται  και έτσι είναι η πρώτη  ΟΝΕ στην ιστορία που   απαρτίζεται που βρίσκονται σε φάση απόκλισης.  

Δεδομένων αυτών των μεγάλων  αποκλίσεων δεν μπορεί να υπάρξουν και κοινές πολιτικές χωρίς μεγάλο κόστος ιδιαίτερα για τις χώρες του νότου.  Η οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής κοινής πολιτικής ακυρώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ανακοινώσεις του M. Dragi περί ενιαίας τραπεζικής πολιτικής η οποία ακυρώθηκε από το eurogroup μετά από λίγους μήνες.  Η διαφύλαξη της ενότητας της Ε.Ε. δεν μπορεί να συνοδεύεται από μεγαλύτερη μελλοντική ενοποίηση. Αντίθετα πρέπει να γίνουν κάποια βήματα πίσω προκειμένου να αναγνωρισθούν οι ιδιαιτερότητες κάποιων χωρών όπως η Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουν αυτές οι χώρες να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους (δημοσιονομική και νομισματική) στα δεδομένα της μεγάλης κρίσης. Σε αντίθετη περίπτωση η διάσπαση της ΟΝΕ είναι δεδομένη. Σε αυτή τη περίπτωση οι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν έτοιμο ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης χωρίς την συμμετοχή της ΟΝΕ.