Μέρος Γ. Συνέχιση του Πρόγράμματος μέσω Ψεμμάτων και Λαθών

Αυτό που έχει κάνει φοβερή εντύπωση με το ελληνικό ‘πρόγραμμα’ είναι τα τερατώδη ψέμματα και ανακρίβιες. Ψέμματα και λάθη που οδηγούν το πρόγραμμα σε αδιέξοδο και μετά χρειάζονται άλλα μεγαλύτερα ψέμματα για να διορθωθούν τα προηγούμενα. Εχω μεγάλη δυσκολία να καταλάβω πώς γίνεται κατ αρχήν η επικοινωνία μεταξύ ΔΝΤ, ευρωπαικών θεσμών και Ελληνικής Κυβέρνησης όταν ο κάθε εταίρος έχει φτίαξει ένα σύστημα αξιολόγησης και αντίληψης της πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας που απέχει μίλια από την πραγματικότητα αλλά και την εικόνα που έχει ο εκάστοτε συνομιλητής.

Συγκεκριμένα. Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε μια διαφωνία μεταξύ των θεσμών για την πορεία του προγράμματος. Και αυτό διότι το ΔΝΤ ανένυψε και ξαφνικά στον δρόμο πρός την Δαμασκό μετά από επτά χρόνια ανακάλυψε και κατανόησε  δύο πράγματα ότι η δημοσιονομική περιστολή αντιβαίνει στις αναπτυξιακές προσπάθειες και ότι οι μεταρυθμίσεις δεν αρκούν για την βιοσιμότητα του χρέους. Για αυτό τον λόγο προτείνει δημοσιονομικό στόχο 1,5% και ουσιαστικά μέτρα για το χρέος.

Από την μεριά τους οι ευρωπαίοι επιμένουν ότι μέσω των μεταρυθμίσεων θα επέλθει η βιοσιμότητα του χρέους και πρέπει να ενταθεί η δημοσιονομική πορσπάθεια παράγοντας ελλείμματα 3,5%. Οσον αφορά το χρέος αυτό είναι μια χαρά. Είναι βιόσιμο και δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να το βλέπουμε να μεγαλώνει και να χαιρόμαστε δοξάζοντας το PSI.

Εμείς προσπαθούμε να διαχειριστούμε επικοινωνιακά τον δημοσιονομικό ‘κόφτη’ για τους επόμενους προυπολογισμούς αγνοώντας ότι ο νόμος 4270/2014  (Αρχές δημοσιονομικής διαχείρισης και εποπτείας) υπάρχει ήδη και δημοσιεύτηκε την     28η /06/2014 ενσωματόνοντας  την οδηγία 2011/85 ΕΕ  και  προβλέπει την ενεργοποίηση του διορθωτικού μηχανισμού σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους.

Τα ψέμματα συνεχίζονται. Και πρός τούτο ο μέγας οικονομολόγος Πόουελ Τόμσεν παρασύρει έναν αξιολόγοτατο οικονομολόγο που τελευταία προίσταται των μελετών του ΔΝΤ τον καθηγητή Μ. Οβστφελτν και δίνουν στην δημοσιότητα ένα τεχνικό σημείωμα που ισχυρίζεται ότι το ελληνικό

πρόγραμμα δεν έχει μέλλον για τους ακόλουθους λόγους.

Ανέρχονται σε  120 δις οι καθυστερούμενες οφειλές των Ελλήνων πρός το ελληνικό δημόσιο αγνοώντας ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των οφειλών αφορούν υποθέσεις από την δεκαετία του 1980 και καταγράφουν οφειλές του Μινιόν, της Ολυμπιακής κ.λ.π. και άλλα δις που δεν πρόκειται ποτέ να εισπραχθούν.

Ισχυρίζεται ότι πάνω από τους μισούς μισθωτούς εξαιρούνται της φορολογίας εισοδήματος όταν στην ευρωζώνη το αντίστοιχο ποσό είναι 8%. Αγνοούν ηθελημένα οι συγγραφείς ότι 1,5 άνεργοι και 1 εκατομύριο συνταξιούχοι κάτω των 500 ευρώ δεν μπορούν να έχουν  την ελάχιστη φοροαποδοτική ικανότητα.

Το κορυφαίο είναι ότι υπολογίζουν (?) ότι κατά μέσο όρο ονομαστικές δημόσιες συντάξεις στνη Ελλάδα του 2017  είναι κατά μέσο όρο παρόμοιες της Γερμανίας. Αυτό δεν το σχολιάζω

Διατυπώνουν την άποψη …[ό]τι η εξάρτηση των ελληνικών αρχών από την συμπίεση των κρατικών δαπανών δεν είναι αξιόπιστη…Οταν ταυτόχρονα πιέζουν για δημοσιονομικά πλεονάσματα. Αυτή η διαπίστωση χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης και όχι οικονομικής.

Μετά απ’ όλ’ αυτά δεν ξέρω ποιοί είναι πιο προβληματικοί αυτοί που στηρίζουν τα προγράμματα και τις περίφημες συνταγές τους σε ψέμματα ή εμείς που συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει η μικρή πιθανότητα επιτυχίας να αντιμετωπίσουμε την κρίση με αυτόν τον τρόπο.