Ποιός θα πάρει τον Μουντζούρη

Με ιδιαίτερη έκπληξη βλέπω το ΔΝΤ μετά από  επτά χρόνια να εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για το ελληνικό πρόγραμμα και να χαρακτηρίζει το χρέος μη βιώσιμο. Αρνείται την συνέχιση της συμμετοχής του και το κυριώτερο στο Debt Sustanability Αnalysis για το ελληνικό χρέος που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο εκφράζει για πρώτη φορά επίσημα τον προβληματισμό του για την βιωσιμότητα του χρέους. Ασκεί κριτική στις μακροοικονομικές προβολές και προβλέψεις του οδικού χάρτη των επομένων ετών όταν καμμία (!) πρόβλεψη μακροοικονομικής μεταβλητής δεν επιβεβαιώθηκε τα τελευταία επτά χρόνια. Για το χρέος και το ΔΝΤ τα έχουμε πεί. Εδώ λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι κυριάρχησε το αίσθημα της επιβίωσης και θέλοντας το ΔΝΤ να αποφύγει την επανάληψη της μεγάλης αποτυχίας του με την κρίση στη Ν.Α. Ασία αρχές του 2000 προσπαθεί να απομακρυνθεί από τα αδιέξοδα δέιχνοντας ως υπεύθυνους τηα αποτυχίας τους ευρωπαίους.   

Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για του ευρωπαίους εταίρους.  Μέχρι και η  κυβέρνηση της Μάλτας επιστρατεύτηκε και  ανησυχεί για την επιστροφή των 188 εκ ευρώ, ποσό που συμμετείχει στο ελληνικό πρόγραμμα. Καλό θα ήταν να ρωτήσει κανείς  τον συμπαθέστατο κύριο J.  Muscat  για ποιο λόγο δεν απευθύνει αυτό το ερώτημα σ’ αυτούς που έβαλαν με το ζόρι την Μάλτα στο ελληνικό πρόγραμμα, δεδομένου ότι η Μάλτα δεν έχει ξαναδανείσει ποτέ την Ελλάδα αλλά ούτε και καμμία άλλη χώρα.

Αντιλαμβάνεται κανείς όταν επιστρατεύονται τέτοιου επιπέδου αντιδράσεις και επιχειρήματα τότε υπάρχει τρόμος. Και υπάρχει τρόμος διότι τώρα τα πράγματα είναι δύσκολα. Επιπλέον τώρα που σταθεροποιήθηκε η κατάσταση στις ΗΠΑ και πλέον υπάρχει μηδενική ανοχή στην ευρωπαική επιπολαιότητα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Η εμμονή σε μεταρρυθμίσεις που δεν μπορούν να υλοποιηθούν ή δεν έγιναν αποτέλεσε την εύκολη διέξοδο προηγούμενων ετών. Τότε αυτό το παραμύθι πουλούσε τώρα όχι. Αρα δεν είναι πλέον εύκολο να ρίξουν την ευθύνη στην ελληνική πλευρά. Το χειρότερο είναι ότι γνωρίζουν στην ΕΕ ότι οποτεδήποτε και οπουδήποτε στην Ευρώπη τεθεί δημοψήφισμα με ερώτημα υποστηρικτικό της ΟΝΕ αυτό θα απορριφθεί.  Αλλωστε τα τελευταία πολλά χρόνια οι ευρωπαίοι πολίτες όπου κι αν έγινε δημοψήφισμα σχετικό (Δανία, Σουηδία.Ελλάδα, Ην. Βασίλειο αλλά και η παταγώδης απόρριψη της συνθήκης της Λισσαβώνας) εξέφρασαν την δυσαρέσκειά τους.

Ετσι άρχισε το παιχνίδι της κολοκυθιάς αλλά και της προσπάθειας εφεύρεσης ενός νέου αφηγήματος. Διότι τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΟΝΕ αλλά και οι εγχώριοι υποστηρικτές πρέπει να βρούν σοβαρές δικαιολογίες για την αποτυχία των προγραμμάτων και επίσης να εφεύρουν ένα άλλο πειστικό αφήγημα. Και όλα αυτά χωρίς να προκαλέσουν ένα τρομακτικό πλήγμα στην αξιοπιστία τους λίγους μήνες πριν τις αλλεπάληλες πολιτικές αναμετρήσεις.