Επενδύσεις και Κοινωνικό Κόστος

H απάντηση στην ερώτηση αν θέλουμε επενδύσεις είναι αυτονόητη. Νομίζω όμως ότι είναι λάθος η ερώτηση. Η σωστή διατύπωση της ερώτησης είναι : ’με ποιο κόστος θέλουμε επενδύσεις’; Και όταν αναφέρομαι στο κόστος  εννοώ το  περιβαλλοντικό, το χρηματοοικονομικό και την δέσμευση πόρων από εναλλακτικές τοποθετήσεις, το κόστος  που συνεπάγεται από την  παραβίαση του ανταγωνισμού και του  ιδιοκτησιακού καθεστώτος κ.λ.π.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από το 1975 και μετά η ελληνική κοινωνία πείστηκε ότι το ΑΕΠ και κατ επέκταση οι θέσεις εργασίας παράγονται από τον δημόσιο τομέα επομένως δεν θέλουμε επενδύσεις με κόστος.  Θέλουμε επενδύσεις με το ελαχιστότατο  κόστος.  Σ’  αυτή την λογική με περισσή ευκολία δημιουργήσαμε συνταγματικά κολλήματα της επιχειρηματικής δραστηριότητας  που σχετίζονται με τις χρήσεις γής και το περιβάλλον. Σήμερα το 1/3 της αξιοποιήσιμης  έκτασης έχει χαρακτηριστεί Natura και συνθήκη Ramsar. To υπόλοιπο 70% διεκδικείται από την δασική υπηρεσία, την αρχαιολογική υπηρεσία ενίοτε από τους δήμους και το Κράτος  και ότι περισσέψει  χαρακτηρίζεται  ως περιοχή υψηλής παραγωγικότητας.  Δεδομένου ότι εν έτη 2017 δεν υπάρχουν δασικοί χάρτες και επίσης δεν έχει ολοκληρωθεί το εθνικό κτηματολόγιο, δεν έχουν προσδιοριστεί  οι χρήσεις γής είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί μια έκταση μεγαλύτερη του ενός στρέμματος που να μπορεί να φιλοξενήσει μια παραγωγική δραστηριότητα. Στην συνέχεια έρχεται  η ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία που  είναι αρκετά αυστηρή. Και αυτό είναι το ένα μέρος του προβλήματος το άλλο μέρος του προβλήματος είναι ότι η δημόσια διοίκηση και οι δικαστικές Αρχές που είναι επιφορτισμένες με την παρακολούθηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας είναι εξαιρετικά δυσκίνητες. Τα παραδείγματα των επενδύσεων που βρίσκονται στην αναμονή για την έκδοση αποφάσεων πέραν της δεκαετίας είναι  πολλά. Αυτό το θεσμικό πλαίσιο έχει δημιουργηθεί κατά τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να εξασφαλίζει μηδενικό κόστος για την κοινωνία.

Δεδομένου ότι παραγωγική δραστηριότητα χωρίς επιβάρυνση δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί η οποιαδήποτε αλλαγή και επιτάχυνση των επενδύσεων σημαίνει αυτόματα και μεγαλύτερο κόστος. Με άλλα λόγια πρέπει να αποφασίσει η κοινωνία ότι  θα πρέπει να γίνει περισσότερο ανεκτική στο περιβαλλοντικό κόστος, στο κόστος της παραβίασης των χαρακτηρισμών γής κ.λ.π. Τότε θα μπορέσει να προσαρμοστεί και το θεσμικό περιβάλλον και να επιταχυνθούν οι επενδύσεις.  Αρα. Η επιτάχυνση των επενδύσεων πρέπει να ξεκινήσει από την συνειδητοποίηση ότι θα πρέπει να ανεχθούμε ένα μεγαλύτερο κόστος και αμέσως μετά να ακολουθήσει η συνταγματική αναθεώρηση. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα πρέπει να ανεχθούμε την ανεργία και την υποαπασχόληση.