Λίγα Λόγια πριν την Σύνοδο

Το ότι η ευρωζώνη και οι μηχανισμοί της ΟΝΕ ήταν απροετοίμαστοι για   την  αντιμετώπισης της κρίσης δεν είναι κάτι καινούργιο. Πιστεύω όμως ότι τρία χρόνια μετά έχουν διδαχθεί κάποια πράγματα σχετικά με την κρίση του χρέους. Συγκεκριμένα πρέπει να γίνει κατανοητή η διαφοροποίηση μεταξύ μέτρων που υποστηρίζουν την ρευστότητα μιας οικονομίας που αντιμετωπίζει προβλήματα χρέους και μέτρων που αντιμετωπίζουν ουσιαστικά την φερεγγυότητα και το αξιόχρεο της ελληνικής οικονομίας. Ετσι ενώ τα πρώτα μπορούν σχετικά εύκολα να υλοποιηθούν με την παροχή βραχυχρόνιων δανείων όπως έγινε και με την περίπτωση της ελληνικής οικονομίας δεν βοηθούν όμως το αξιόχρεο της Χώρας. Τουναντίον καμιά φορά το επιβαρύνουν. Σχετικά με τα μέτρα που βοηθούν το αξιόχρεο αυτά  είναι εξαιρετικά πιο δύσκολο να υλοποιηθούν γιατί τελικά προϋποθέτουν την ουσιαστική  και άμεση μείωση της κατανάλωσης και του εισοδήματος των δανειζομένων ή/και των δανειστών. Σε αυτή την περίπτωση η μεριά των δανειζομένων εφαρμόζει μια σειρά μέτρων περιστολής, δομικών μεταρρυθμίσεων και εκποίησης περιουσιακών στοιχείων ενώ οι πιστωτές επωμίζονται το κόστος από την μείωση του επιτοκίου, της διαγραφής του χρέους ή της  χρονικής επιμήκυνσης. Θέλω να πιστεύω ότι έχει γίνει κατανοητό ότι η ελληνική οικονομία στην παρούσα συγκυρία χρειάζεται μέτρα ενίσχυσης του αξιόχρεου και όχι μέτρα ενίσχυσης της ρευστότητας.

Στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία η επιλογή της χρεοκοπίας αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις εναλλακτικές. Ωστόσο πρέπει να σταθμιστούν τα υπερ και τα κατά μιας τέτοιας λύσης. Είναι γεγονός ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ολοκλήρωση και η διασύνδεση  μιας οικονομίας  εντός μιας νομισματικής και οικονομικής ένωσης τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος για τις υπόλοιπές χώρες.  Στην Ε.Ε. το 72%  των εμπορευματικών ροών λαμβάνουν χώρα εντός της ευρωζώνης. Οι  ευρωπαϊκές τράπεζες κατέχουν στην περίπτωση της Ελλάδος ποσό μεγαλύτερο από 55 δις ευρώ και  τα στοιχεία του ενεργητικού του τραπεζικού τομέα στην ΟΝΕ ανέρχονται σε ένα κατά μέσο όρο ποσοστό  μεγαλύτερο από το 600% του ΑΕΠ. Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι το κόστος της ελληνικής χρεοκοπίας θα είναι εξαιρετικά μεγάλο τόσο για την Ελλάδα όσο και για τους ευρωπαίους εταίρους.