HΠΑ, Ευρωζώνη. Δύο ξένοι στην ίδια πόλη.

Πρόκειται περί δύο διαφορετικών κρίσεων. Στις ΗΠΑ η κρίση πυροδοτήθηκε από τους πολιτικούς ανταγωνισμούς μεταξύ δημοκρατικών και ρεπουμπλικάνων. Οι προετοιμασίες για τις εκλογές του 2012 ενεργοποίησαν τα κομματικά αντανακλαστικά προκαλώντας μια παροδική κρίση δυσπιστίας. Σύντομα η πολιτική συμφωνία αλλά και η οπισθοχώρηση του προέδρου Ομπάμα θα επαναφέρει τις γνωστές αμερικανικές ισορροπίες σε όλα τα επίπεδα.  Απ’ αυτό το κλίμα αναμένεται να επηρεαστούν και οι οίκοι αξιολόγησης αναβαθμίζοντας την αμερικανική οικονομία. Όπως και να έχει όμως το σοκ της αμερικανικής κοινής γνώμης από την υποβάθμιση θα συνοδεύει για τα επόμενα χρόνια την πολιτική και την οικονομική ζωή. Η εικόνα του CNN να παρουσιάζει τις 16 πιο προηγμένες οικονομίες του πλανήτη με την υψηλότερη αξιολόγηση και απ’ αυτή να εξαιρούνται οι ΗΠΑ θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη των αμερικάνων πολιτών.

Για την Ε.Ε. υπάρχει μια εμπεριστατωμένη αμφισβήτηση από τις κεφαλαιαγορές. Ο Economist  χαρακτήρισε το σχέδιο της 21 Ιουλίου ως μισή διάσωση. Σχεδόν το σύνολο των αναλυτών πλέον προβλέπουν ότι η Ευρωζώνη θα υποχρεωθεί σύντομα σε ένα νέο σχέδιο διάσωσης με δύο βασικά στοιχεία. Κατ αρχήν την περαιτέρω μείωση της αξίας των ομολόγων και δεύτερον την ουσιαστική μεταφορά πόρων από τον βορρά προς τον νότο. Η Γερμανία ή θα υποχρεωθεί να διασώσει το ευρωπαικό τραπεζικό σύστημα ή θα αναγκαστεί να μεταφέρει πόρους προς τον νότο ή τέλος θα ανεχθεί μεγαλύτερο πληθωρισμό. Η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας φαίνεται να διχάζει την γερμανική κοινή γνώμη αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα που θα σταματήσει την αφελή πορεία.

Η ευρωζώνη μαζί και η Ελλάδα φαίνεται ενόψει καλοκαιριού να ανέβαλλαν την λήψη δύσκολων και επώδυνων αποφάσεων. Στο άμεσο μέλλον απαιτούνται αποφάσεις εξαιρετικά δύσκολες. Η αναμόρφωση της αγοράς εργασίας, η δημοσιονομική πειθαρχία, το άνοιγμα των αγορών και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας συνθέτουν το πλαίσιο των πολιτικών προτεραιοτήτων. Η εξειδίκευση των πολιτικών που θα μπορέσουν να αποδείξουν στις αγορές ότι η ευρωζώνη του 2012 δεν θα έχει καμμία σχέση με αυτή του 2008 είναι το ζητούμενο.

Μέχρι στιγμής τόσο η Ελλάδα όσο και η Ε.Ε. δεν έχει αποδείξει ότι έχει ένα σοβαρό και πειστικό πρόγραμμα διαχείρισης του χρέους. Στο αμέσως  επόμενο χρονικό οι αγορές θα επιβάλλουν έναν άλλο τύπο δράσης που θα στηρίζεται περισσότερο στα έργα και λιγότερο στα λόγια .