Η ΕΡΤ, ο Ανασχηματισμός και η Ευκαιρία

 Δεν νομίζω ότι αμφισβητεί κανείς ότι ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν την ελληνική κρίση δεν ήταν αυτός που θα μπορούσε να βοηθήσει την ελληνική οικονομία να διαχειριστεί το χρέος της αλλά και να αντιμετωπίσει την ύφεση. Και λέω ‘χειρίστηκαν’ διότι αναφέρομαι στο ΔΝΤ την Ε.Ε. και την ΕΚΤ. Δυστυχώς η τότε ελληνική κυβέρνηση εξάντλησε το πολιτικό της κεφάλαιο στο να υλοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις οδηγίες χρήσεως. Και μην πεί κάποιος ότι το πρόγραμμα απέτυχε διότι δεν απελευθερώθηκε το επάγγελμα του κομμωτή? Πολύ απλά ακόμα και το επάγγελμα του κομμωτή να είχε απελευθερωθεί η αναδιάρθρωση του χρέους και η δημοσιονομική εμμονή ήταν λάθος. Η κύρια αποτυχία συνίστατο στο ότι δεν υπήρχε ελληνική ατζέντα με την οποία θα συζητούσαμε με τους εταίρους μας τα προβλήματά μας. Η θεολογική προσέγγιση και η πίστη ότι αυτοί ‘κάτι ξέρουν’ μας υποχρέωσε να κάνουμε θελήματα. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν τρία χρόνια και είμαστε περίπου στον ίδιο παρονομαστή. Το χειρότερο όμως είναι ότι συνεχίζουμε να αγνοούμε σημαντικά θέματα όπως την ευρωπαική τραπεζική ένωση, την εγγύηση των καταθέσεων, το κόστος διάσωσης των τραπεζών, το ελληνικό κούρεμα, το γεγονός ότι η οικονομία δεν επανακινείται και συνεχίζει την μεγάλη βουτιά, το γεγονός ότι η ΕΚΤ πιστεύει ότι ηγκικεν η ώρα να κάνει την νομισματική πολιτική ακόμα πιο περιοριστική μια και αυτό που ζούμε μέχρι τώρα το ονομάζει επεκτατισμό και άλλα πολλά. Συνεχίζουμε την θεολογική προσέγγιση της οικονομίας. Τώρα όμως θα μπορούσε να είναι μια καλή  ευκαιρία για μια άλλη ατζέντα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης. Το θέμα της ΕΡΤ μπροστά στο σύνολο της δημοσιονομικής περιστολής που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια είναι το έλασσον. Κι όμως αυτό το έλασσον ταρακούνησε το πολιτικό σκηνικό. Ενας από τους λόγους της ευρύτατης συμπαράστασης που είχε το θέμα της ΕΡΤ έχει να κάνει με το γεγονός ότι πλέον κανένας δεν πιστεύει στην αποτελεσματικότητα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Και αυτό διότι τα αποτελέσματα δεν φαίνονται. Η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται παρά τις  διαπιστώσεις των αρμόδιων υπουργείων, επενδύσεις δεν φαίνονται στον ορίζοντα παρά τις διαβεβαιώσεις περί άφιξης καταριανών, κινέζων, ρώσων κ.λ.π επενδυτών και όλοι πλέον σχεδιάζουν το νέο μνημόνιο έτσι ώστε να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό των ετών 2014-2015. Το αστείο είναι ότι σε όλη την ευρώπη ασχολούνται με τον τρόπο που θα γίνει η νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ενώ εδώ παραμένει απαγορευμένη λέξη. Οταν βέβαια αρχίζει κάποιος να θέτει τέτοια θέματα τότε ξορκίζεται στο λόμπυ της δραχμής. Ετσι καταφέραμε να ταυτίζουμε την σοβαρή οικονομική κουβέντα με την έξοδο της Ελλάδος από την ΟΝΕ.  Ο Σεπτέμβρης είναι πολύ κοντά και κατά τον  φετινό χειμώνα θα κληθούν κάποιοι να τεκμηριώσουν την παιδική τους αισιοδοξία. Και όσο και αν φαντάζει η οποιαδήποτε άλλη επιλογή καταστροφική θα είναι προσφιλής. Το χειρότερο όμως απ όλα είναι ότι με δεδομένο τον θυμό ούτε και τότε θα μπορέσουμε να συζητήσουμε σοβαρά οικονομικά.