Και όμως γυρίζει...

Μπορεί το σιωπητήριο που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα αλλά και στην ευρωζώνη να μην επιτρέπει τις συζητήσεις για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και του χρέους όμως  η πραγματικότητα των αριθμών επιβάλλει πολύ συζήτηση και προβληματισμό.  Και δεν το επιβάλουν μόνο οι αριθμοί. Το αναθεωρημένο πρόγραμμα της ελληνικής οικονομίας τον Μάιο του 2013 αναφέρει …«Στο βαθμό που ένα δημοσιονομικό κενό κατά την περίοδο 2015-2016 παραμείνει, οι Αρχές θα πρέπει να ακολουθήσουν διάφορες στρατηγικές για να το κλείσουν. Οι Αρχές θα έχουν προσδιορίσει τα συγκεκριμένα σχέδιά τους για το έτος 2015, το αργότερο μέχρι το τέλος του Αυγούστου του 2013, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα λεπτομερές δημοσιονομικό πρόγραμμα για τα έτη 2014-2015 που θα έχει ως βασική υπόθεση την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 3% έως το 2015». Στο ίδιο πρόγραμμα (που αποτελεί και την ιερή βέδδα της οικονομικής μας πολιτικής) προσδιορίζονται οι ανάγκες για το α' τρίμηνο του 2014. Συγκεκριμένα  το δεύτερο τρίμηνο του 2014 αναμένεται να υπάρξει χρηματοδοτικό κενό ύψους €4,5 δις, το τρίτο τρίμηνο κενό ύψους €6,5 δις, ενώ το τέταρτο τρίμηνο κενό ύψους €0,6 δις. Αυτό το χρηματοδοτικό κενό σίγουρα δεν μπορεί να καλυφτεί από το μηδενικό δημοσιονομικό πλεόνασμα του 2013. Σύμφωνα με το ίδιο πρόγραμμα εκτιμάται ότι το πλεόνασμα του α' τριμήνου του 2014 θα ανέλθει στα €4,9 δις.  Άρα 12,1 οι ανάγκες του 2014 μείον 4,9 που προέρχονται από το πλεόνασμα του α' τριμήνου ίσον 7,2. Και αυτοί οι υπολογισμοί αποτελούν το αισιόδοξο σενάριο που υποθέτει μοναδική δημοσιονομική πειθαρχία, ύφεση 4% το 2013 και ανάπτυξη το 2014. Πολύ σωστά λοιπόν το πρόγραμμα προβλέπει ότι τον Αύγουστο του 2013 πρέπει να αποφασίσουμε για την χρηματοδότηση του κενού. Και νομίζω ότι είναι αρκετά προνοητικό να φροντίσουμε για την εξασφάλιση των χρηματοδοτικών μας αναγκών δεδομένου ότι  μετά απο έξι μήνες θα προκύψουν σημαντικά κενά. 

Φαίνεται όμως ότι η αλλαγή των συνθηκών και η έναρξη της γερμανικής προεκλογικής περιόδου ανατρέπουν ακόμα και τις προβλέψεις του ιδίου του μνημονίου ΙΙ. Έτσι λοιπόν υποδεικνύεται η αδιαμαρτύρητη σιωπή. Ανακύπτει όμως το ερώτημα. Η απροϋπόθετη αποδοχή  του σιωπητηρίου που προτείνεται εγγυάται την εξασφάλιση των πόρων; Δηλαδή με άλλα λόγια θα ήταν πιο σοφό το ασαφές του κ. Σοιμπλε " ... Για το καλό σας μην συζητάτε για αναδιάρθρωση χρέους" αν συνοδευόταν και από κάποιες εξηγήσεις. Ας δούμε από που μπορεί να προέλθει η κάλυψη του χρηματοδοτικής κενού. 'Η μάλλον καλύτερα να δούμε από που δεν μπορεί να γίνει. Σίγουρα δεν μπορεί να γίνει από τις διεθνείς κεφαλαιαγοράς.  Η ελληνική οικονομία δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές το επόμενο χρονικό διάστημα. Επίσης δεν θα μπορέσει να προέλθει από δημοσιονομικό πλεόνασμα. Η κάλυψη των 7,9 δις ευρω σημαίνει πλεόνασμα 4% περίπου για το 2014. Άρα τι μένει; Η επέκταση της χρηματοδότησης από την τρόικα. Αυτή η επέκταση προϋποθέτει την ουσιαστική αποδοχή της αποτυχίας του ελληνικού προγράμματος με γενικότερες επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και την επιπλέον χρηματοδότηση απο τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Αυτό που απομένει σαν λύση είναι η χρονική μετάθεση η η περικοπή η και τα δυο των υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου. Αυτό όμως είναι ουσιαστικά κούρεμα του ελληνικού χρέους.