Σελίδες

Translate

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Αδιέξοδα, Διλήμματα και ο Μονομερής Συμβιβασμός


Ειναι πλέον απ’ όλους αποδεκτό, φίλους και επικριτές της ΟΝΕ, ότι η κρίση του 2009 αποτέλεσε μια δοκιμασία για την δυνατότητα της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τα προβλήματα της.  Κατά την γνώμη μου η κρίση διογκώθηκε από την αδυναμία των ευρωπαϊκών θεσμών να αντιμετωπίσουν κάτι διαφορετικό από τον μέσο όρο αλλά και να αντιμετωπίσουν τις μακροοικονομικές αποκλίσεις. Ενώ λοιπόν μέχρι το 2008 η ΟΝΕ  στηρίζονταν στις συγκλήσεις των οικονομιών (και αναφέρομαι σε όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη)   ξαφνικά προέκυψε η ανάγκη να εφαρμοστούν πολιτικές που απαιτούνταν από τις   ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως της Ελλάδας, της Ισπανίας της Πορτογαλίας αλλά και της Γαλλίας. Σε πολλές περιπτώσεις τα αδιέξοδα ξεπεράστηκαν με αμοιβαίες υποχωρήσεις στην ελληνική περίπτωση τα πράγματα δεν φαίνεται να λειτουργούν κατ αυτό τον τρόπο.
Στην ελληνική περίπτωση αυτά τα αδιέξοδα επιβάλλουν από την μεριά της Ε.Ε. ad hoc προσεγγίσεις και αποφάσεις που πολλές φορές αποτελούν πλήγμα στις καταστατικές αρχές της ΟΝΕ ενώ από την άλλη, την ελληνική πλευρά,  η εξασφάλιση της συμμετοχής της Χώρας στην ΟΝΕ επιβάλλει τον άμεσο συμβιβασμό.  
Αναφέρονται χαρακτηριστικά ορισμένα παράδειγμα που θα υποχρεώσουν την ελληνική πλευρά να αντιμετωπίσει το παραπάνω δίλημμα.  Αν παραδεχθούμε δημόσια ότι το χρέος είναι μη βιώσιμο τότε ακυρώνεται η δυνατότητα της ΕΚΤ να βοηθάει τις ελληνικές τράπεζες (μέσω του ELA) και άρα θα υπάρξει ουσιαστικό πρόβλημα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Η έλλειψη πρόνοιας  των ευρωπαϊκών θεσμών και της Συνθήκης του Μααστριχτ να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις οδήγησε  το 2010 να διαμορφωθεί το πρόγραμμα διάσωσης για την ελληνική οικονομία  από διμερής διακρατικές  συμφωνίες οι οποίες κυρώθηκαν από τα αντίστοιχα κοινοβούλια. Η ανυπαρξία ενός ευρωπαικού νομισματικού ταμείου οδήγησε τις χώρες μέλη της ΟΝΕ να δανειοδοτήσουν την Ελλάδα με 52 δις μέσω του Greek Loan Facility.  Σ αυτά τα προγράμματα  η χρηματοδοτική βοήθεια και το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων αποτελούν ενιαία δυάδα αδιαίρετη και ομοούσια. Πέντε χρόνια μετά η ελληνική πλευρά ζητά την αποδέσμευση του προγράμματος από την χρηματοδοτική βοήθεια. Ενώ στα πλαίσια μια οικονομικής ένωσης αυτό το επιχείρημα είναι κατανοητό δυστυχώς μοιάζει αδιανόητο για τους ευρωπαίους εταίρους. Ετσι η συνέχιση  του προγράμματος στηρίχθηκε στις αξιολογήσεις. Αρα η συνέχιση της κάλυψης των ελληνικών τοκοχρεωλυσίων προϋποθέτει αξιολόγηση από τους θεσμούς. Από την άλλη μεριά η ελληνική πλευρά θεωρεί ότι έχει πετύχει την αποσύνδεση των δύο.
Στην συνέχεια πρέπει να αναφερθεί ότι η ελληνική οικονομία παρουσιάζει δυο χρόνια τώρα την χειρότερη νόσο που θα μπορούσε να έχει μια οικονομία. Βρίσκεται παγιδευμένη σε ένα μεγάλο αποπληθωρισμό και υψηλά πραγματικά επιτόκια. Από την άλλη πλευρά γίνεται αντιληπτό ότι  η ΕΚΤ δεν μπορεί να διαμορφώσει μια αποκλειστική νομισματική πολιτική για την Ελλάδα η οποία συμμετέχει με 1,5% του ΑΕΠ στην διαμόρφωση του ευρωπαικού προϊόντος. Ετσι η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται παγιδευμένη στο σπιράλ της ύφεσης και του αποπληθωρισμού. Ακόμα και το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης έχει σχεδιαστεί για αγορά ομολόγων τα οποία έχουν μια ικανοποιητική ταξινόμηση και αξιολόγηση. Επομένως εξαιρούνται τα ελληνικά ομόλογα.

 Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι με ποιό τρόπο  όλα τα παραπάνω επηρεάζουν την σχέση της Ελλάδας με την ΟΝΕ αλλά και την σταθερότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων των τελευταίων ημερών κάνουν το δίλημμα ξεκάθαρο. Δεδομένης της ανυπαρξίας ενός θεσμοθετημένου πλαισίου αντιμετώπισης οικονομικών κρίσεων η Ε.Ε. απαιτεί ή την συμμόρφωση της Ελληνικής Κυβέρνησης σύμφωνα με τις μονομερής αποφάσεις ή την περιθωριοποίηση εντός της ΟΝΕ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Με ενδιαφέρει η άποψή σας