Όπως συνήθως έτσι και τώρα ξεκινάμε τις συζητήσεις για τα σημαντικά εθνικά θέματα χωρίς να έχουμε προσδιορίσει τις ημέτερες προσδιοριστικές κατευθύνσεις. Στο θέμα του χρέους έχουμε αφεθεί στις καλές διαθέσεις των δανειστών. Συμμετέχουμε στις συζητήσεις για την αναδιάρθρωση και επιδιώκουμε την αναδιάρθρωση του χρέους έτσι ώστε να γίνει βιώσιμο-διαχειρίσμο χωρίς να έχουμε προσδιορίσει πώς αυτό ποσοτικοποιείται και τελικά τι σημαίνει διαχειρίσμο χρέος.
Τον Μάιο του 2016 φαίνεται ότι συμφώνησαν οι ευρωπαίοι εταίροι ότι βιώσιμο χρέος είναι αυτό όπου οι χρηματοδοτικές ανάγκες εξυπηρέτησής του δεν είναι μεγαλύτερες από το 15% του ΑΕΠ. Ρώτησα τον κ. Χουλιαράκη στην σχετική συζήτηση της επιτροπής του χρέους στην Βουλή σχετικά με το πόθεν έσχες αυτού του ποσοστού μιά και το θεωρώ εξαιρετικά μεγάλο για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Τότε απάντησε ότι αυτός είναι ο μέσος όρος των χωρών μελών του ΟΟΣΑ. Στην συνέχεια τον κάλεσα να υπολογίσει τον μέσο όρο χωρίς την συμμετοχή των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Σ’ αυτή την περίπτωση ο μέσος όρος κατέρχεται στο 7%. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για ποιό λόγο πρέπει να εξαιρεθούν από τον υπολογισμό οι δύο προαναφερόμενες χώρες. Ας επανέλθουμε όμως στην διαπραγμάτευση. Αν το επιδιωκόμενο της αναδιάρθρωσης είναι να καταλήξουμε στο 15% τότε έχω να πώ ας αφήσουμε την διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση και ας πάμε για μπάνιο. Διότι αν το ΑΕΠ της Ελλάδας κινείται μεταξύ 180 και 200 δις τότε το 15% ανέρχεται σε 27-30 δις. Αδύνατον.
Νομίζω ότι υπάρχει ακόμα χρόνος για να διαμορφώσουμε μια στοιχειώδη πρόταση για το χρέος η οποία να υπάρχει ως παρακαταθήκη. Εκτός αν ούτε αυτό είναι επιτρεπτό από τους δανειστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με ενδιαφέρει η άποψή σας