Τα ‘Αν’ της Συμφωνίας

Σύμφωνα με το κυβερνητικό σενάριο η ουσιαστική διαφορά μεταξύ της  τελευταίας αξιολόγησης σε σχέση με τις προηγούμενες έχει να κάνει ότι αυτή θα είναι η τελευταία ή στην χειρότερη περίπτωση η προτελευταία. Με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την ψήφιση των δημοσιονιομκών μέτρων η ελληνική πλευρά εκπλήρωσε τα προαπαιτούμενα και τώρα οι εταίροι πρέπει να κάνουν τα υποσχόμενα.  Τι γίνεται όμως στην περίπτωση  που οι ευρωπαίοι εταίροι το ξεχάσουν ή αθετήσουν ολοκληρωτικά την συμφωνία;

Δεδομένης της οκτάχρονης εμπειρίας και των ατελείωτων ψευδών υποσχέων είναι λογικό να υποθέσουμε ότι πρόκειται περί ενός πολύ πιθανού σεναρίου και λιγότερο για μια  υπόθεση εργασίας.  Το ενδεχόμενο αθέτησης της συμφωνίας με τους ευρωπαίους εταίρους-δανειστές είναι ένα χιλιοπαιγμένο έργο. Αρκεί να θυμηθούμε τί έταζαν ως επαγγελματίες τάχτες τον Αύγουστο του 2015 (Κόκκινα δάνεια, ΑΔΜΗΕ, αναπτυξιακό πρόγραμμα, αργία την Κυριακή κ.λ.π) ή πιο πρόσφτατα την υπόσχεση περί ένταξης στην  ποσοτική χαλάρωση μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης τον Μάιο του 2016. Yπάρχει λοιπόν η πιθανότητα οι επαγγελματίες τάχτες να υλοποιήσουν τα ταξίματα ως εξής:

- η ποσοτική χαλάρωση να έλθει πολύ αργά και για πολύ περιορισμένο αριθμό ομολόγων,

-η αναδιάρθωση του χρέους να αποτελεί μια τακτοποίηση των χρεωλυσίων  και έναν εξορθολογισμό των πληρωμών έτσι ώστε να μην υπερβαίνουν οι πληρωμές το 15% του ΑΕΠ

-και τέλος τα αντίμετρα τα οποία θα τελούν υπό την έγκριση του ΔΝΤ να αποτελούν ένα απλό αντίδωρο στην φτωχοποιημένη κοινωνία

Σ αυτή την περίπτωση το 2019 θα μας έχουν μείνει ως ιερή παρακαταθήκη τα μέτρα και από την άλλη πλευρά θα έχουμε την επικαιροποίηση των υποσχέσεων καθώς και την διαρκή απειλή της δραχμής. Το ερώτημα είναι αν θα αθετήσουν αυτοί την συμφωνία εμείς τί θα κάνουμε;